SLUIS IN VLAANDEREN VERLOREN EN HERWONNEN Studies ...

waarop gouverneur Daniel de Hertaing werd uitgenodigd. Het is deze symbolische
daad die de aartshertogen Albrecht en Isabella voor ogen stond: een verzoening tussen
de Noordelijke en Zuidelijke Nederlanden, maar gekoppeld aan een gezamenlijke
onderwerping aan de katholieke Spaanse kroon.
Besluit
Vanuit militair en politiek oogpunt is de capitulatie van de vesting Oostende in 1604
ongetwijfeld een succes voor de Spaans-Habsburgse overheerser. Maar tijdens deze en
volgende jaren werden door de Noord-Nederlandse Republiek grote successen
geboekt, die leidden tot de inname van Sluis, de blijvende bezetting van de strategisch
belangrijke forten Lillo en Liefkenshoek die de Schelde afsloten, en de verovering van
Aardenburg, Cadzand, IJzendijk en Rijnberk (Rheinberg) en Grave, zodat de grenslijn
tussen de Noordelijke en Zuidelijke Nederlanden, vanaf de Schelde tot aan de Rijn, in
grote mate kwam vast te liggen. Vanuit geopolitiek en economisch oogpunt was dit
laatste op termijn veel belangrijker dan de opgave van de kleine havenstad Oostende.
De aanvankelijke strategie van de belegeraar, die er in bestond de vestingstad zoveel
mogelijk in te sluiten en ze – wat de bevoorrading betreft – af te sluiten en uit te
hongeren, faalde. De havenstad was langs de zee steeds te bereiken, daar de Spaanse
zijde over onvoldoende vlootcapaciteit beschikte en volledig onderdeed voor het
Engelse en Staatse overwicht op zee. De drastische verandering van strategie door
generaal Ambrogio Spinola, na bijna drie jaar vruchteloze belegering, bleek een ware
ommekeer. Hij bekommerde zich niet meer enkel om de insluiting, maar ging over tot
een combinatie van isolering en offensief optreden. Men zou kunnen stellen dat de
nieuwe tactiek erin bestond verschillende troepenmachten simultaan, door middel van
eigen approches en mijngangen de stad te laten bestormen, om op deze wijze de
zwakste punten in de verdediging te verkennen en daar dan ook alle beschikbare
middelen op te concentreren. Deze methode in een belegeringsoorlog zou tijdens de
zeventiende eeuw steeds verder ontwikkeld worden en zou zowel op het gebied van
vestingbouw als op het vlak van belegeringsstrategie en tactiek leiden tot de systemen
van Vauban en Menno van Coehoorn.
79