Zeszyt naukowy - całość - Wydział Zarządzania i Ekonomiki Usług

24
franciszek gronowski
Po 1971 roku, po śmierci mojego Nauczyciela profesora B. Koselnika, już
jako docent przejmuję kierowanie tradycyjną katedrą morską, uruchomiwszy
nową specjalizację o nazwie żegluga śródlądowa (Katedra Transportu Morskiego
i Śródlądowego). Studiując na tejże specjalizacji, wykształciły się kadry, które
przez wiele późniejszych lat kierowały większością przedsiębiorstw tej gałęzi
transportu w Polsce (m.in. Żeglugi Szczecińskiej czy Bydgoskiej). W obsłudze
zwiększonych obciążeń dydaktycznych przez kilka lat pomagał nam profesor
Z. Sójka z Gdańska.
Ten długi okres był równocześnie najbardziej owocny w ugruntowaniu
pozycji szczecińskiego ośrodka naukowego transportu (tzw. „szkoły transportowej”).
Poprzez rozwój naukowo-dydaktyczny, a zwłaszcza kadrowy, wydział
uzyskuje stopniowo pełne prawa akademickie – najpierw prawo doktoryzowania,
a później i habilitowania młodych naukowców. Z tych możliwości korzystają
również liczni kandydaci z innych polskich uczelni.
Specyficzną rolę w przygotowywaniu nowych ekonomicznych kadr naukowych
odegrały studia doktoranckie, które odbyło wielu późniejszych profesorów,
np. J. Perenc, A. Szewczuk, H. Babis i inni. Okresowo poczynania te wspomagał
Instytut Uczelniano-Przemysłowy, który tworzył swego rodzaju naukową
rezerwę kadrową, kiedy to na wydziale brakowało wolnych etatów (przez wiele
lat tzw. pensum dydaktyczne decydowało o pozyskaniu nowego etatu). W owym
czasie, gdy pojawiały się nowe potrzeby, łatwo sięgano do tej rezerwy.
Istotnym wydarzeniem w tym okresie były udane próby nawiązania
współpracy z innymi ośrodkami naukowymi w kraju, później także za granicą.
W Polsce corocznie organizowano tzw. zjazdy katedr transportowych, na przemian
w różnych uczelniach, w których takie katedry czy zakłady istniały. Zjazdy
te integrowały środowiska i ludzi, wymieniano doświadczenia, poglądy, dyskutowano
o tym, „co dalej”. Za granicą współpracowano z ośrodkami naukowymi
w ZSRR, NRD i w Czechosłowacji, prowadząc wymianę praktyk studenckich,
a także wymianę młodych naukowców. Najwcześniej tę formę współpracy
podjęto na transporcie morskim, organizując przez wiele lat wymiany z Odessą.
Nieco później wymiany zaczęto organizować na transporcie samochodowym
(MADI w Moskwie, Praga w Czechosłowacji czy Drezno w NRD).
Wydarzenia polityczne z lat 80. wszystko to przerwały. Etap trzeci to okres
wyraźnych sukcesów, ale i zakłóceń, a nawet porażek.
I wreszcie etap czwarty – trwający od momentu powołania Uniwersytetu
Szczecińskiego (1985 rok) do chwili obecnej. Jak wiadomo, Uniwersytet