Males de cabeza - Vieiros

O ceo amarelo
Camiñara polo campo toda a noite. Sentíame canso, esgotado,
de tanto camiñar. A herba, húmida e fresca, estaba alta e cubríame
ata a cintura; facíame o paso máis dificultoso. Sen embargo,
e a pesar da canseira, sentíame ben. Sentíame francamente ben,
camiñando, baixo o ceo aberto, naquel campo infinito onde
non había nada nin ninguén. Experimentaba unha gratificante
sensación de benestar que me mantiña a mente en branco, sen
ningún tipo de pensamentos nin preocupacións. Nin sequera
sabía onde estaba, pero tampouco iso semellaba import a r m e .
Coa vista perdida nas estrelas e no ceo inabarcable, sentía a herba,
a rozarme e humedecerme os pantalóns. Aquela era a miña
única realidade tanxible. Era coma se tivese alcanzado un estado
mental que me superaba a min mesmo. O caso é que camiñara
ata o esgotamento, ata que me venceu o sono e quedei durmido,
pracidamente, sobre a herba húmida.
Non sei canto tempo durmín, pero cando espertei era de
día, desde logo. Se cadra, xa mediodía, pois a luz caía terriblemente
vertical sobre o campo. En todo caso, eu xa non me sentía
igual. Algo cambiara e comezaba a notar a necesidade de ter
— 105 —