Males de cabeza - Vieiros

Na sala non hai máis que catro ou cinco persoas, seguramente
porque é un día de semana e unha hora de pouca afluencia
de público. Ademais, ás películas de reposición tampouco
adoita acudir demasiada xente. Sento na parte dianteira, pre t o
da pantalla e espero a que apaguen as luces. A película comez a ,
aínda que non lle presto demasiada atención porque a miña
mente está ocupada en darlle voltas na cabeza a unha estratexia
que poida ser definitiva, que me afaste para sempre dese pesadelo
que me atormenta. Por certo, que non durmo desde hai moito
tempo. En realidade non é que non sexa capaz (ben, a ve rd ade
é que tamén é iso), senón que debo manterme vixiante toda
a noite, por se veñen a por min. Ademais, por cuestións de
seguridade, nunca durmo xa dúas noites seguidas no mesmo
sitio, porque en varias ocasións me vin obrigado a iniciar pre c ipitadas
fuxidas nocturnas, feito que me provoca un desacougo
inconmensurable por varios motivos, a saber, en primeiro lugar,
p o rque é moito máis difícil orientarse na escuridade e a fuxida
se fai moito máis fatigosa e desconcertante; en segundo lugar,
p o rque a escuridade, desde que era neno, transmíteme unha
enorme sensación de inseguridade, o que acaba por minguar a
capacidade de reacción da miña mente esgotada; a noite é papel
secante que todo o chupa para ela.
A película parece boa e, aínda que non estou para atender
demasiado á pantalla, coa escasa atención que lle levo prestado,
creo que o argumento desenvolve a historia dun tolo que se cre
perseguido por un tráiler sen conductor. Por veces atendo e por
veces enrédome nos meus pensamentos. Cando a película aínda
non chegou á metade sinto que entran varias persoas na sala.
Primeiro entra só unha, que senta, e logo entra outra, e outra
máis, e así sucesivamente ata que, calculo, debe haber sete ou
oito novos espectadores. Como me resulta estraño que case na
metade da película entre tanta xente, dou en sospeitar que son
— 185 —