Males de cabeza - Vieiros

cargada de carallo e as cabezas parecían flotar ó son da música
e n t re a escuma da cervexa. Semellaba que todos nave g a b a m o s
nun barco ó pairo. Víase ben que os rapaces de A’r Sm a e l i a i d
non quedaban atrás no de enfebrecer o público co seu ritmo
cardíaco corazónico, e os chíos da súa voz non tardaron en traspasar
as fibras sensibles das nosas células nerviosas. Mirade –repetía
eu mentalmente–. As parellas bailan enriba dos mort o s ,
verdes de fragas e neve, libres á luz da lúa coma unha bandada
de pombas.
Apañamos unhas pintas e cando demos conta delas dirixinme
á barra na procura de novo aprovisionamento. Tiven que
esperar cola e cando por fin retornaba albisquei a Siân nunha
esquina, bailando en solitario. Fun onda ela e saudeina. Parecía
moi alegre. Quedei de palique un anaco e acabamos bailando
os dous, freneticamente. Era o que mellor podiamos facer, porque,
ben pensado, falar xa non eramos quen de falar moito.
A ve rdade é que o que fixemos foi flirt e a r, máis que nada.
Coma dous imbéciles. Debemos comportarnos coma nenos. Se
cadra ela estaba excitada polo alcohol, non o sei. Ben pensado,
p a reciamos parvos, alí, os dous, falando e bailando coma se
levasemos un feixe de anos sen vernos cando aínda estiveramos
xuntos o día anterior. Non lembro de qué falamos, ledos coma
perdices. Lembro, iso si, o momento en que lle envorquei media
cervexa por entre as tetas. Estabamos a rir, que era o único
que fixeramos desde que topara con ela, e sen me decatar fixen
un movemento estraño e tireille a cervexa. Se cadra déronme un
golpe ou así. O suxeitador debín enchouparllo ben, e mailo
corpo, pero ela botouse a rir coma se non soubese facer outra
cousa. E como a risa é contaxiosa, xa se sabe, zarandeámonos
coas gargalladas e deixámonos caer ó chan, case inconscientemente,
enriba das zamarras, un sobre o outro, chorando de
tanto rir. Levado pola euforia da situación aínda lle ve rquín o
— 130 —