Males de cabeza - Vieiros

minador, alegando que non a sabía. Insistinlle unha vez máis e
contestoume así de moi malas formas, mandándome ó carallo,
como fixera Sam, con esas malas formas que aprenden nas películas
violentas que lles gusta ver ós que non saben de cine,
coma se unha cousa tan seria fose un capricho de meu, que Elsa
estaba observándonos. De r rubóuseme o mundo todo, derrubóuseme
e só me quedaba unha oportunidade para recuperar o
control da situación. Así que fun onda Sam, axustando o traxe
e a paxariña que non levaba, e co cigarro enganchado de medio
lado na boca, díxenlle con sobresaliente distinción:
–Tócaa ti, Sam.
Pe ro Sam, como Elsa (aínda que por motivos distintos),
estivera observándome e xa debía estar prevido. Esta vez si que
dixo, pero díxoo coma quen non di nin mu:
–Déixame en paz, Riqui. Lisca de aquí.
Non lle insistín máis. O mundo estaba a derrubarse e non
había nada que puidese evitalo. Díxenlle:
–Está ben, Sam, intentei razoar contigo pero é inútil.
Antes de marchar abordei a Elsa e biqueina na boca, apretándome
contra a súa blusa lixeira, que lle insinuaba os peitos,
brancos coma elefantes pastando malembe. Sentir a calor dos
seus labios foi como coller coa man o veludo negro do ceo
estrelado. Como non o esperaba, non dixo nin mu. Só eu falei:
–O mundo está a derrubarse e nós escollemos este momento
para namorarnos.
E saín pola porta.
PARTE 4ª, SECUENCIA FINAL
(Acentuación dramática de exteriores).
Cando volvín ó Bar de Sam Elsa estaba na porta, como
esperándome, pero non resplandecía. Tiña a cara pálida, descomposta,
e non lle sacaba ollo á miña escopeta de caza. Er a
— 85 —