Males de cabeza - Vieiros

consciente da miña enfermidade, comezaba a sentirme angustiado.
Entre aquela herba, que por veces me daba pola cintura
e por veces me alcanzaba o peito, unha brumosa claustrofobia
apoderábase de min. Os meus pés avanzaban, un tras outro ,
cafóficos, en tanto eu arelaba poder botar man dun tranquilizante
que me relaxase durante un tempo. Consumíame pensando
que a sensación de atravesar un campo de herba infinito
debe ser semellante á dun náufrago esquecido e desesperado en
medio do mar. ¡Se polo menos na distancia pasase un tren que
deixase ver o seu fume ou ceibase o seu pitido!...
Eu camiñaba mirando para a herba, dourada, sen erguer a
vista, evitando que o amarelo algodoado do ceo me debilitase
mentalmente. Creo que foi daquela cando notei os primeiro s
síntomas que confirmaban a miña sospeita: doíame o fígado.
Coma unha premonición, o amarelo do ceo intensificouse ata
o punto de absorber calquera outra cor que a paisaxe puidese
m o s t r a r. Eran molestias desagradables, que se intensificaban
canto máis de présa trataba de camiñar, así que aminorei o paso.
O problema é que eu nada sabía sobre os efectos da hepatite e
polo tanto ignoraba o que podía pasar a continuación. O único
do que estaba convencido era de que non podía quedar alí
parado, a mercé daquela maldita e aveludada herba húmida,
dourada. De vecía por atopar unha cabina telefónica, por ter
capacidade para chamar a alguén e contarlle o que me pasaba,
por pedirlle consello e asistencia médica. Sobre todo, asistencia
médica. Precisaba que me vise un médico de contado. Se n
embargo, ignoraba se no medio dun campo de herba coma ese
podía haber cabinas telefónicas. Maldicín por non posuír un
móbil. Poder falar con alguén, sobre todo, con algún médico ó
que lle contar os síntomas da miña enfermidade, aliviaríame as
penas. De todos os xeitos, e aínda que se producise o improbable
feito de que atopase unha cabina de teléfonos, e aínda que
— 108 —