Males de cabeza - Vieiros

pasando os días, sen decatárense, un sentimento mutuo foilles
traspasando o corazón e comezaron a amarse en segredo.
O lobo, que intimara moito coa rapariga mentres a acompañaba
no camiño, faláballe do bosque e da Meiga que vivía
nunha cabana. De cando en vez tiña tentacións de violar a Carapuchiña,
porque era unha nena preciosa e algúns animais fan
o amor de xeito violento, pero non se atrevía porque no fondo
non tiña mal corazón e, ademais, non quería empeorar a súa
relación coa xente da aldea. Sospeitaba que os gandeiros o debían
odiar a causa da mala sona que collera polo papel que desempeñaba
nun conto que se contaba pola comarca desde había moitos
anos, pois non podía crer que o perseguisen só por querer
alimentarse de simples ovellas.
Avanzando o tempo, o amor da avoa e Carapuchiña foi en
aumento e axiña sentiron unha pola outra auténtica paixón.
Agora a avoa xa non a esperaba facendo pequenos labores domésticos
senón descansando, deitada na cama. En canto chegaba,
Carapuchiña espíase e metíase na cama coa avoa, que tamén
estaba núa. A nena foi así aprendendo pequenas cousas deliciosas
que a vella lle foi ensinando con moita gracia, con moita
sensibilidade e con grande sensualidade.
Un día tras outro, cada vez que Carapuchiña, espida, se
enlazaba entre as sabas co corpo da avoa, mantiñan a mesma
conversa, un enredo que a vella lle ensinara:
–Avoíña, qué brazos máis grandes tes.
–Son para abrazarte mellor.
–Avoíña, qué mans tan suaves tes.
–Son para acariñarte mellor.
–Avoíña, qué ollos tan grandes tes.
–Son para gozarte mellor.
–Avoíña, qué boca máis grande tes.
–É para humedecerte mellor.
— 71 —