Males de cabeza - Vieiros

do seu brazo estendido e respondeulle cunha nova pregunta,
¿e por que non leva estoutra, que está de oferta? Son dúas a
prezo de unha. ¿Cal?, preguntou el algo contrariado. Esta, repetiulle
a dependenta, mostrándolla, sáelle moito máis barata.
¿Canto custa?, quixo saber Cidadán. Esta mil cincocentas, nada
máis, díxolle ela. ¿Mil cincocentas? Non gracias, esta é máis
barata. Xa, confirmoulle a dependenta, pero o que vostede leva
é dos pequenos, ten moita menos cantidade, acabaráselle moito
antes e ó final darase conta de que lle vén saíndo o dobre de
cara. Leve a que eu lle digo, insistiu, é mellor, cada bote leva
máis cantidade e, ademais, por mercar un regalámoslle outro,
e leva incorporada unha maquinilla de afeitar, gratis. Sae gañando.
Cidadán fixo un xesto de fastidio. Non quería gastar, pero
a verdade, así pensado, non parecía mal negocio. Mirou para o
bote pequeno, logo para o paquete grande, que a dependenta xa
lle estaba metendo entre as mans, e desexou non ter que elixir.
Odiaba ter que tomar ese tipo de pequenas decisións. Se cadra,
desculpouse para si, levando a que ela me dá, aforro a medio
prazo. A voz da dependenta chegoulle de novo. ¿Daquela leva o
grande, non si?, inquiriulle. Xa estaba meténdolle o paquete
nunha bolsa de plástico. Son mil seiscentas, por favor, díxolle.
Cidadán sacou os cartos e pagou.
Cando saíu da Droguería, Cidadán lembrouse de que na
casa non tiña nada para cear. No punto crítico en que se achaba
a súa balanza económica non podía nin por asomo permitirse o
l u xo de ir picar algo a un bar, por pouco que lle apetecese
meterse na cociña, así que pensou en ir ó Supermercado e coller
un par de peitugas de polo para facelas á grella. Sería algo barato
e rápido de facer. O Supermercado non quedaba lonxe, así
que en tres ou catro minutos púxose alí. Na sección de carnicería
non quedaban peitugas de polo, pero o dependente –coñecíao
de mercar alí outras veces– díxolle que, se esperaba tres ou catro
— 38 —