Males de cabeza - Vieiros

Chamábase Rosalía e a presentadora dicíalle, pero, Rosalía, ti es
anoréxica desde os doce anos, chegaches a non comer máis que
unha mazá ó día, ¿como é posible? Olga examinou detidamente
a rapaza, sen escoitar as súas palabras, e cando vo l veu oír as
voces que saían do televisor a presentadora estaba a interrogar
á nai de Rosalía, situada entre o público. Cando ten esa ansiedade,
di a muller, unha señora de lentes grosas e pelo negro e
voluminoso, eu digo, esta non é a miña filla. Come esaxeradamente,
merca comida, agáchaa, engólea e logo vomítaa.
Querido irmán:
Non sei como dicirc h o, pero déboche a vida. Ti sabías ben o que
me estaba a pasar e eu intuía que o debías saber, pero entre nós sem -
p re imperou o silencio. Daquela, o meu único deus era o Corpo e eu
xa non tiña forzas para vivir. Ese día subimos sós no ascensor, os dous.
Puxécheste fronte a min e con aquela firmeza e aquela frialdade que
foi a miña salvación, dixéchesme, mira Olga, eu ben sei o que che está
a pasar, seino porque o vivín coma ti e porque o padecín coma ti. Se i -
no porque aínda o levo gra vado nas veas. E a penas nuns segundos,
i rmán, recoñecinme nos síntomas que me describías. Cos teus ollos
espetados nos meus dixéchesme, Olga, de seguires así, en dúas semanas
e n t ras en coma e poste á beira da morte. Logo engadiches que a deci -
sión era miña, e aclaraches que vós o pasariades mal ó principio, pero
logo estariades aí, e eu, sen embargo, da morte non re g resaría xamais.
Entón, irmán, o ascensor detívose e a conversa nunca vo l veu ós nosos
labios. Ag o ra preciso dicirche que aquel instante foi o golpe de mar
máis oportuno que bateu contra a miña conciencia. Meu irm á n ,
déboche a vida aínda que nunca me atre vese a dicirc h o.
A partir daquel día, Olga reaccionou. Pediu axuda na casa e
l e v á rona a un psiquiatra. Tomaba as pastillas e comezou a comer.
Na primeira semana re c u p e rou dous quilos e, dúas semanas des-
— 99 —