Males de cabeza - Vieiros

05 AM (Vigo)
A rapaza de pelo amarelo e nariz de magdalena calou. Choromicaba.
Atragoábanselle as palabras ó falar. O medo, como unha
silueta enigmática, reflectíaselle na mirada, usurpándolle cada
un dos seus ollos, toldados de pintura azul celeste. Contrastábanlle
cos beizos, moi marcados en laranxa. As bágoas que lle
baixaban polas meixelas arrastrábanlle o rímel, debuxándolle
un ro s t ro suave e guerre i ro á vez, volcánico e carnavalesco, máis
p ropio da fachendosa inocencia dunha moza india da tribo dos
siux que dunha adolescente galega. Ela, entre saloucos e coa
respiración entre c o rtada, ensinando a súa lingua de caramelo,
que se lle entrevía a través da boca, insistía en que avisasen á
policía. Eran as cinco da madrugada. As tres ou catro persoas
que a escoitaban ou a rodeaban, entrando e saíndo de alí, imp
a c i e n t á b a n s e .
–A ver, tranquilízate e contéstanos. ¿Se es de Vigo, para que
fuches a unha pensión? –inquiriulle unha das voces.
–O meu mozo é compostelán –proseguiu ela– e queriamos
pasar a noite xuntos, por iso buscamos unha pensión.
–¿Teus pais sábeno? –preguntoulle a voz.
— 139 —