Males de cabeza - Vieiros

Estou tolo
Estou tolo. Ben, non estou certo de se estou tolo ou son eles os
que me queren facer pasar por tolo. En todo caso, son as esencias.
Seguro. Os cheiros. Este perfume a canela, o arrecendo a
especias, a lombo de elefante, a mulemba, que fai que o cerebro
me estea indo para atrás no tempo. Desque cheguei a Marrocos
estou a volver á infancia. A miña mente retrocede. Sobre todo,
a causa deste arrecendo a canela e arroz con leite. E mátame.
Mátame a min e mátame o azul do cerebro. Disque estou perdendo
o azul, o azul, que é a miña lucidez toda. Iso din os
médicos. Fáltame o mar e o aire da terra. Da miña terra. A súa
cor de pálida esperanza. A canela váiseme metendo pola boca,
paseniño, de vagar, docemente, coma cando a mamai me facía
a r roz con leite nas tardes de domingo, e rúbeme pola gorxa
ata os conductos nasais –ás veces impídeme mesmo respirar–
e aprópiaseme de toda a masa encefálica, do cerebro, do pensamento
todo, expulsando o azul, a miña vida, todas as boas lembranzas
que eu levaba dentro para poder seguir vivindo. Si n t o
que perdo o mar, que perdo o ceo. A esperanza. E cómeme a
canela, devorándome, destruíndome os intestinos e a mente,
— 151 —