Males de cabeza - Vieiros

sendo anoréxica pero agora non pode controlar a bulimia. Chegou
a tomar lixivia para provocar os vómitos. Intentou suicidarse
dúas veces.
Olga, aquel martes, sentada casualmente ante o televisor,
volveu recoñecer nos ollos da fermosa rapaza o animal que tamén
se lle metera a ela no corpo, coma un dinosauro amarelo.
Sentírao, sobre todo, logo da visita ó médico, cando utilizaba
calquera tipo de truco que lle permitise perder un gramo de
p e s o. Inicialmente cortaba a comida en múltiples anaquiños e
esparexíaa polo prato para que dese a sensación de que comía,
sobre todo os sábados e domigos, cando os seus pais estaban na
casa da avoa, ou cando, rematado o verán, re g re s a ron a Vi g o.
Logo comezou a agachar e tirar a comida. Se m p re buscaba unha
escusa para erguerse da mesa e botala polo váter. Tamén empregaba
o truco de vestir roupa con moitos petos onde puidese
esconder a comida que sacaba furtivamente do prato. E, cando
as cousas se poñían difíciles, vestía dous ou tres niquis xuntos,
para deixar caer a comida entre eles. Durante o verán, na casa
da avoa, subira e baixara infatigablemente as escaleiras da casa
para adelgazar. Cando re t o r n a ron a Vigo, como no piso non
tiña escaleiras, amontoaba os diccionarios no chan do seu cuarto
–os libros máis voluminosos que posuía– e durante a noite,
ás escuras, pasaba dúas ou tres horas subindo e baixando diccionarios,
para seguir perdendo calorías, e facendo abdominais na
escuridade ata a madrugada, ás veces vestida cun chuvasqueiro
para suar máis. Cada vez durmía menos e, por suposto, facíao
totalmente espida, para pasar máis frío. Tamén sabía que se
podían gastar calorías co contraste entre frío e calor, de xe i t o
que se pegaba un tempo á estufa e a continuación corría ó conxelador
e sacaba cubiños de xeo para esfregalos polo seu corpo
nu. Por se fose pouco, colmábase de antibióticos. A súa irmá
pequena collera unha infección e o médico déralle uns antibió-
— 95 —