Males de cabeza - Vieiros

abondo como para acudir a un psicólogo. Non sabía cómo
a f rontar o seu problema, cada vez maior.
Como ti ben sabes, un día tépedo de finais do verán, desafortunado,
diría eu (cando menos para min), o Milucho desapare c e u
das nosas vidas. De s a p a receu sen deixar rastro, abandonando a
súa casa tal e como a tiña cando saíra dela de mañá, con destino
ó traballo. No hospital ninguén soubo máis del. E ninguén
a p o rtou novas súas, malia denunciaren os compañeiros a desaparición
na prensa local. Pe ro non o tragou a terra. Se cadra quixo
fuxir de si mesmo, sen equipaxes, coma vaca fría. En realidade,
e aquí entra o miolo da historia que che vou contar, colleu un
t ren na estación de Vigo que o había deixar, dous días despois,
na sucia e buliciosa Amsterdam, tan cosmopolita, esa cidade.
En Amsterdam pasou o Milucho unha longa tempada, ata
que se convenceu de que non lle gustaba. Alí, nunha urbe estraña
con sona de liberal e mesmo de libertaria, pretendeu encarar
o mundo. Pasaba o día, coma un turista máis, dando longos
paseos polas canles, entrando en todo tipo de locais, descubrindo
o mundo, intentando mirar directamente, desinhibido, para
unhas mulleres ás que non coñecía de nada nunha cidade onde
ninguén o coñecía de nada. Se m p re que entraba en calquera
tenda ou pub, buscaba ser atendido por unha muller. E polas
noites internábase no barrio de Walletjes, frecuentando as sex
shops e os espectáculos porno do Zeedijk, e merodeaba, non
sen certo ru b o r, arredor das vitrinas onde as prostitutas lucían
os seus corpos, aquel abismo. En dúas palabras: decidira amarrar
o touro polos cornos. Pero limitábase a contemplar. Nunca
se atreveu a entrar naquelas vitrinas nin a solicitar os servicios
de muller ningunha; nin con tocalas, sequera, soñaba. Mi r a l a s
era todo o que quería. Ser quen de miralas, cada vez máis temp
o. Cada vez con maior seguridade. Polo demais, Amsterd a m
non lle gustou. Era unha cidade cosmopolita na que se podía
— 116 —