Males de cabeza - Vieiros

como sei (¿sei?, agora sei), estou condendo a morte, e eles deben
cumprir a pena que foi dictada contra K., e van disparar todos
s o b re min a un tempo. Solicítanme que me poña en pé, para
m o r rer con dignidade, como é obriga dun condenado nos derrad
e i ros instantes da súa vida.
Érgome, sentindo como o corazón latexa, descabalgado, na
funda do peito. Estou a suar, pero non é de correr. A miña suor
é fría, xelada, paralizante. É unha suor de morte. Teño a cabeza
atordoada, confusa, e xa non me razoa; noto o sangue, que circula
extremadamente quente e alterado polas miñas tempas.
Teño medo. Moito medo, porque sei que é a morte a que me
rodea. Ela en persoa. Véxoa, ante os meus ollos, apuntándome
coas súas armas infalibles. Trémenme todos os músculos do corpo
e a inconsistencia dos tendóns faime fraquear as pernas.
C a rezo de forzas e agora estou practicamente convencido de
que desta si que non vou dar saído. O medo que me invade é
a t roz, indescritible, peor que a propia morte, que me enfila,
inmisericorde, cos seus fusís de guerra.
Ap a rteime do ordenador con brusquidade. O medo de K.
estaba a piques de matarme. Tiña unha taquicardia súbita e a
c a b eza dábame voltas. Non escribiría nin unha liña máis sobre
el. Que morrese K., se quería, pero pola súa conta. Comigo que
non contase. Eu non estaba disposto a dedicarlle unha liña máis.
Doíanme os pulsos, tremíame o corpo e sentíame mare a d o. Ti ñ a
m e d o. Igual que K., tiña un medo infinito e perverso que me
estaba a fender o corazón ata o límite. Esta vez non estaba disposto
a que, coma noutras ocasións, os personaxes acabasen coa
miña saúde mental. Non me explicaba cómo o facían, pero
todos acababan por implicarme nas súas vidas. Todos. As súas
coitas, as súas alegrías, as súas enfermidades e as súas obsesións,
día a día, facíanse miñas tamén. Sentíame esgotado. Non podía
— 188 —