Males de cabeza - Vieiros

Dúas semanas despois de comezar os paseos en bicicleta,
que lle permitían fuxir das manías da avoa e dos cargantes
caprichos da irmá pequena, Olga perdera peso de tanto pedalear.
Un día acompañou a súa nai a Vigo e atopouse cuns compañ
e i ros do instituto que lle comentaron con entusiasmo que
estaba máis delgada. Su p o ñ í a o. Pe ro aquela observación fíxo a
moito máis feliz do que esperaba. De alí en diante, intuíu que
a súa delgadeza podía resultar unha estratexia eficaz para que a
aceptasen entre eles. Mesmo se sentía xa un pouco máis querida.
Uns anos antes non lle tería importado, pero agora, a ve rd a d e ,
empezáballe a gustar que os rapaces tamén se fixasen nela. Así
que cando vo l veu a Cangas pro p ú xose seguir un réxime. Ó principio,
deixou de tomar doces e pan, e paseaba catro horas diarias
en bicicleta. Á semana seguinte comezou cunha dieta. Xantando
só coa nena e a avoa na casa non lle resultaba difícil. A súa
cuñada facía réxime e podía fixarse nela. Ademais, era moi delgada.
Tal como a ela lle gustaría ser. Sería só unha pequena dieta
que, pensaba, podía controlar perfectamente, e que lle serv i r í a
para facerse valer ante os demais. Durante o curso anterior estudiaran
as calorías dos alimentos na clase de ciencias, e non tardou
en aprendelas de memoria; quería saber qué era o que debía
ou non debía comer para adelgazar.
A partir daquela a súa vida converteuse nunha película que
ela mesma protagonizaba pero da que nunca escribía o guión,
coma se algunha man descoñecida gobernase o seu corpo. Pouco
e pouco, a comida foi volvéndoselle unha obsesión.
Era martes, e unha voz en off sacou a Olga, sentada casualmente
ante o televisor, do seu ensimesmamento. As cámaras
mostraban agora un primeiro plano dunha rapaza de pelo moi
c u rto, con raia ó medio, de cara delgadiña, ollos rasgados e
boca pequena, vestida cun bodi negro. Jessica Ro d r í g u ez, di
a voz en o f f, pasou de querer perder uns quilos a obsesionarse
— 92 —