Males de cabeza - Vieiros

Candela psicoloxicamente se derrubase sobre os seus xeonllos e,
saloucando, lle prometese fidelidade e amor eterno. Só daquela
el se ergueu, bicándoa e ameazándoa con volver facelo se persistía
na súa actitude. Saíu da casa e, guiando o coche coa man
dereita, dirixiuse só –non deixou que ela o acompañase– ó servicio
de urxencias.
Durante os días posteriores, inmerso na clausura pegañenta
do faro, acougou a súa ansiedade e persuadiuse de que toda
aquela tortura que o desconsolaba estaba a rematar definitivamente.
Unha tarde, cando menos o esperaba, sen embargo,
chamou á súa casa e o teléfono non lle deu sinal. Esperou, convencido
de que seguramente se trataba dunha pequena ava r í a .
Intentouno de novo un pouco máis tarde, pero esta vez tampouco
sentiu sinal ningún. Inquedo, a partir de entón estivo
chamando de seguido, case febrilmente, ata que a súa desesperación
se converteu en desconfianza e a desconfianza en rabia.
Igual que as veces anteriores, coma se unha úlcera ardente lle
queimase o estómago, conduciu entolecido ata a casa, pre s o
dunha rabia incontida, que nunca sentira. Atopou a Candela na
cociña, despreocupada, entre os cacharros. Preguntoulle, qué lle
pasa ó teléfono, e antes de que ela puidese contestarlle agrediuna
salva xemente, como nunca o fixera, indiferente ós seus ber
ros, agónicos, que pedían auxilio. O corpo dela pre c i p i t o u s e
sobre o chan, e alí quedou, entre unha chea de pratos e vasos
rotos, co nariz esnaquizado e sangrante, mentres o leite rebordaba
por toda a cociña e o seu home se metía no automóbil
e volvía ó faro á mesma incontrolable velocidade á que viñera.
En canto se apercibiu só, entre a serenidade do mar, o tor
re i ro rompeu a chorar. Estaba seguro de que fora necesario
p roceder así, pero sentíase un pouco arre p e n t i d o. A pesar de
todo, el queríaa cegamente, e agora, logo daquilo, temía que ela
se atrevese a abandonalo definitivamente. Así que, por instinto
— 169 —