Males de cabeza - Vieiros

–Un accidente. Temos tres graves, estanos metendo –dixo.
Dúas das persoas que estaba alí, vestidas coas súas batas
brancas, deixaron a rapaza. Ou t ro médico seguiuna interro g a n d o
logo de lle facer un sinal a un dos auxiliares e a unha enfermeira.
Sa í ron os dous de alí.
–¡Vaia se tomaches pastillas!, ¡vaia se as tomaches! –espetoulle
con crueldade–. Con que o teu mozo está secuestrado nun
tráiler, ¿non si? Co flautista de Hamelín, ¿non é?
Nun minuto, o auxiliar e maila enfermeira apare c e ron de
novo onde estaba a rapaza, levemente recostada sobre unha padiola.
Traían con eles un rapaz duns dezaoito ou dezanove anos,
agarrado cada un por un brazo, que se movía torpemente e ó
que a cabeza se lle ía para os lados. Estaba grogui. Nin sequera
era quen de falar. O médico fíxose cargo del e púxollo á rapaza
diante dos ollos.
–Con que secuestrado, eh. ¿Logo este quen é? ¿Sabes dicirme
quen é este mozo? –interpelouna moi enfadado.
–¡Johnni! –berrou ela.
Ela tentou incorporarse para ir ó encontro do rapaz. De s exaba
abrazalo, pero non foi quen de aguantar o peso do seu propio
corpo e ó se erguer acabou batendo contra el, arrastrándoo,
e precipitándose os dous sobre unha mesa auxiliar, ateigada de
medicamentos ata os topes, que derru b a ron coa súa caída. A enfermeira
anicouse para erguelos do chan e o médico, con cara
de fastidio e resignación, permaneceu inmóbil, coma un parvo ,
o b s e rvando o sorriso tranquilo, de manteiga tenra, que se debuxara
nos beizos da puñeteira rapaza.
— 147 —