Males de cabeza - Vieiros

deitaba coa avoa comportábase de forma autoritaria e dominante
e mesmo chegou un momento en que a súa relación con ela
se fixo tiránica. A vella comezou a sospeitar que algo lle pasaba
á neta porque Carapuchiña non obraba coma sempre, así que
quixo falar con ela para averiguar qué tiña a rapaza, pero como
non lle sacou palabra decidiu plantarlle cara. Carapuchiña, que
seguía a tomar o colacao da Meiga, acabou por virar tola (incapacidade
mental transitoria) e, ante a actitude da avoa, entrou
en cólera e decidiu matala sen que esta sospeitase nada. Inicialmente
pensou en afogala meténdolle a cabeza dentro da auga
do váter pero logo caeu na conta de que sería moito máis propio
e respectuoso coa tradición fenderlle unha machada no pescozo
e pendurala dunha maceira, e así o fixo.
Coa avoa morta (desangrada) e pendurada dunha maceira e
o lobo merodeando por alí, a Carapuchiña entroulle medo de
que o pobo feroz descubrise o seu crime e a castigase, así que
botou a correr ata o pazo e alí, chorando, díxolle ó seu pai que
o lobo matara a avoa e a pendurara dunha maceira e quixe r a
facer o mesmo con ela pero lograra fuxir correndo polo bosque.
O lobo, que era hipocondríaco e algo malo temía, ve n d o
que o ceo se puxera amarelo e que iso era símbolo de mala sort e ,
decidiu darlle sebo ás canelas e fuxiu á parte máis mesta do bosque
para agacharse nela.
En canto se correu a voz do acontecido, o pobo feroz, indignado
pola malvada actitude do lobo e os danos psicolóxicos que
o seu crime provocara nunha nena de tan nobre corazón, decidiu
organizar unha batida, comandada polo cura e o cacique,
para lle dar caza e escarmento. O primeiro foi á procura das
m u l l e res, que estaban rezando na igrexa, e o segundo á pro c u r a
dos homes, que estaban a atrancar unha estrada cos tractore s
para protestar pola cota do leite. Durante a noite peneiraron o
bosque con fachos e escopetas de perdigóns e co mencer dero n
— 73 —