Males de cabeza - Vieiros

ese tempo a xente toda de Xinzo me miraba coma quen mira un
toliño, ¿non si?, un coitado, e el non había de ser dos que apagasen
o ru xe - ru xe ese que se aquelara sobre a miña persoa; e total
¿por que?, pois por iso, porque non vo l vera polo Bar de Sam, e
p o rque lle retirara a palabra ó patrón, o dono do Maricel, e porque
deixara de ir xogar ó dominó cos outros, e porque me sentaba
na praza a ver pasar os camións. Dicíase por aí que o feito de
quedar sen traballo me deixara aqueloutrado, entolecido, que me
vo l vera rabudo coma unha estruga, pero igual estaban a confundirme
con Bette Davis en Qué foi de baby Ja n e. A min, quedar
sen traballo a ve rdade é que tanto me tiña, o que si me puxe r a ,
en cambio, unha cousa aceda na gorxa, así coma de tristura
metálica, foi que pechasen o cine como o pecharon, e que non se
puidesen ver máis películas. Que todos quedasemos para sempre
sen o mundo dos artistas. Iso foi o que me matou. Así que pouco
me importa o que pense Sam, ou que me saúde coma se estive
a vender gando, que se volvín alí foi precisamente para dicirlles a
todos que eu estaba perfectamente, san e cabal, e que era tan
home coma os outros, especialmente cando, coma aquel día,
a Elsa miraba para min, resplandecente, e bulíame o sangue,
como a Hu m p h rey Bogart baixo o ceo de Casablanca, que só de
pensalo pónseme a pel de pita. Así que cando Sam me pre g u n t o u
qué quería tomar, axustei o traxe e a paxariña que non leva b a ,
inclineime con elegancia sobre a barra, e co cigarro enganchado
de medio lado na boca, díxenlle, con sobresaliente distinción:
—Un wiski. Con soda, por favor.
PARTE 2ª, SECUENCIA ÚNICA (Flash back):
( Escóitase unha voz en off –a do ghicho–. Si m u l t a n e a m e n t e ,
vense as imaxes).
Eu, sentado na bancada da praza, canda os vellos da vila,
vendo pasar tráilers. Sucédense as imaxes, pero eu estou sempre
— 79 —