Males de cabeza - Vieiros

almallar unha botella de calimocho. Pero non lembro se iso foi
antes ou despois dos pubs.
Unha voz que non tiña identificada, e que a remitía a unha
especie de bramido de rinoceronte, resooulle diante dos seus
propios morros, inoportunamente reprobadora.
–Vaia, que saes da casa e nin sequera sabes o que queres nin
a onde vas.
Ela quedou calada antes de contestar. Unha sombra negra,
lavañeira, de terror, asomou ós seus ollos. Os pensamentos qued
á ronselle atrapados nunha selva de imaxes que lembraba con
nitidez.
– Sei. Non houbo máis, logo marchamos para a pensión.
Había un pavo real, un enorme e misterioso pavo real.
–¿Onde estaba o pavo real?
Antes de responder volveu sentir que algo a vencía e a cab
eza caeulle sobre o peito, adurmiñada. Unha man agarro u n a
polo queixo e deulle a cheirar un algodón. Espabilou.
–No vestíbulo –dixo–. O pavo real estaba no vestíbulo e en
todas partes.
Un pavo real, fermoso, enorme, deambulou nun instante
pola mente de todas as persoas que escoitaban, magnífico, soberbio,
abaneándose polos corredores e, de cando en vez, facendo
medrar o seu corpo como a masa dun boleardo.
– Pedimos un cuarto –continuou– e o pavo real seguiunos
ata a porta do ascensor. Estivemos rindo un chisco do pavo e de
nós mesmos, e deitámonos. Estabamos espidos, abrazados, cando
comezamos a escoitar ruídos estraños no corre d o r. In i c i a lmente
pensamos que era o pavo real, pavoneándose, e aínda
demos en rir máis. Pero de alí a un pouco escoitamos unhas voces
que desmentiron a nosa hipótese. Era un exército de voces,
o que proviña de detrás da porta, coma se todos os alumnos
dun colexio fixesen fila para entrar na clase. Así que me erguín
— 142 —