Males de cabeza - Vieiros

a p render o mundo. Nela podía desinhibirse, descubrir o sexo
coma en ningún outro sitio. Pe ro era unha cidade sucia, visguenta,
tremendamente descarada, moito máis do que podía
soportar, e o peor, había droga por calquera esquina. Todo tipo
de droga. A pouco que frecuentase o Walletjes non era quen de
librarse da presencia abouxante da droga, ese demo do que
nunca quixo saber nada, odio de celador de hospital que soporta
rapazolos inxectados de hipodermia branca.
Así que un día, sen pensalo máis, colleu o tren e marchou
para Hamburgo.
A cidade alemana foi moito máis do gusto do Mi l u c h o. No n
lle custou adaptarse a ela, a pesar do molesto que lle resultaba o
idioma para facerse entender. Pesáballe na cabeza, coma unha
d o r. Hamburgo era unha cidade de contrastes, tan fría e tan
quente, tan alemana, paraíso do sexo, de arquitecturas modernas
e barrios abismais, pero resultáballe tépeda coma as mamas dunha
muller virxe; (imaxinaba). Axiña controlou toda a zona de
St. Pauli, especialmente a Reeperbahnstrasse, e tamén aqueloutro s
l u g a res máis tranquilos, os da Grosse Freiheit, onde todo re s u l t aba
tan selvático e tan acolledor ó tempo. En Hamburgo sempre
c h ovía. Os días deixaban caer a súa poalla de cacimbos, cincenta,
con aquel neboeiro de pedramol que se introducía por todas as
fendas da cidade húmida. E aínda que o frío era por veces exc e s ivo,
non o atopou demasiado afastado da friaxe que de neno lle
enchoupaba as sabas na casa paterna de Baiona. Hamburgo facía
non só que se encontrase a gusto senón que ademais nela tamén
se sentía anónimo. Ninguén o coñecía, e iso permitíalle unha
eufórica liberdade que nin sequera a súa timidez natural coartaba.
Durante as primeiras semanas esforzouse en tomarlle o pulso
a unha cidade que o fascinaba, tanto polos seus contrastes
como pola fermosura das raparigas loiras, de pel branca, inxenua,
que a habitaban. Pa recíalle que, de seu natural, as alemanas,
— 117 —