Males de cabeza - Vieiros

Antela (coma se desde aquel primeiro día non tivese cambiado
nunca de posición e todo fose un decorado de Ho l l y w o o d ) .
Estaba a piques de anoitecer, e o resto tamén era igual que aquel
día: as estrelas tan cinematográficas no veludo do ceo negro, os
cantos das ras, as bucinas dos tráilers, e as luces do Bar de Sa m ,
acesas. Só que aquel día, do interior procedía un rebumbio trem
e n d o. En t rei. Os camioneiros bebían cervexa, na barra, amarrados
ás nenas (os camioneiros sempre beben cervexa, por aforrar;
ou todo o máis cubalibres), e os clientes ocasionais estaban
todos alí, sen faltar ningún, ocupando as mesas e circulando pola
sala, animados pola música dun acordeón que facían soar uns
tipos no escenario e, sobre todo, pola algarabía do xe n t í o. A tapa
do piano tamén estaba erguida pero non semellaba haber ninguén
para tocalo. Víase que Sam fixera correr ben a voz de que
ía ter festa, o cabrón, porque alí había xente de Sandiás, de Xu nqueira,
de Sa r reaus, da Po rqueira, de Calvos de Randín, de Tr a smiras,
de Cu a l e d ro, de Ba l t a r, de Muíños e mesmo de Verín e de
C h a ves, que estaba o Lito Honwana, un preto fuxido de Angola
que puxera unha tenda de cranios de animais na vila port u g u e s a .
E a min non me avisara. Así que, sen lle dicir nin mu, achegueime
onda el, axustei o traxe e a paxariña que non levaba, inclineime
con elegancia sobre a barra e, co cigarro enganchado de
medio lado na boca, díxenlle sorrindo cínica e distinguidamente:
–Un wiski. Con soda, por favor.
Por suposto, non dixo nin mu. Palabra por dicir non ten
tacha, aínda que o que cala amola a quen fala.
Eu dedicara toda a mañá a pasear, seguindo a beira do río.
Procurara descanso para os meus ollos e para o meu espírito
entre as fermosas cores douradas dos campos da chaira, ulindo
o pracenteiro arrecendo da bosta e do esterco, que tanto me
agrada, e agora sentíame con azos para deixarme embeber polo
ritmo da noite escoitando a música do acordeón e gozando dos
— 83 —