Males de cabeza - Vieiros

túa consulta, puxéchesme fronte un espello e dixéchesme, míra t e
Olga, ¿que ves? Ca l q u e ra se tería asustado. Sobresaían os ósos, no
meu ro s t ro, marcando uns ollos fugaces e nerviosos, afundidos sen
piedade detrás dunha pel que se lles pegaba coma plástico. Pe ro eu
seguía véndome gorda. Olga, o Pato Donald bembón. En g a n a rte a ti
resultábame moito máis difícil. Sabías exactamente o que eu pensa -
ba e o que me estaba a pasar. E con todo, enganeite. En g a n e i t e
d u rante varias semanas. O primeiro día pesáchesme, ¿lembras? De i
47 quilos. Mandáchesme vo l ver á semana seguinte e xa adelgazara
quilo e medio. Dixéchesme que non podía ser, que vo l vese a semana
seguinte, coa obriga de pesar os 47 quilos da primeira vez. En t ó n
m e rquei unha báscula e xa non me librei dela. Pesábame cada me -
dia hora. Esa semana controleime: non adelgacei, pero tampouco
e n g o rdei. Ti ven que buscar un truco para dar o peso que me pedira s .
Xusto antes de entrar á túa consulta fun ó baño e bebín oito vasos de
auga. Sabía que equivalían a dous litros, pois fixe ra a proba na
casa. Cando me pesaches, a báscula marcou os 47. Mostrácheste satis -
f e i t o, aínda que só estaba inflada de auga coma unha bola. Á semana
seguinte non fun quen de contro l a rme e baixei ós 44,5. Pa ra disi -
mular o meu peso, repetín o mesmo truco e enchín os petos de pedra s .
Faltoume medio quilo para dar os 47 pero tirácheslle import a n c i a .
Daquela, enganábate e odiábate con toda a miña alma. Pe ro cada
vez, resultoume máis difícil enre d a rte porque seguía adelgazando.
E ¿sabes?, agora sei que a mentira nunca pode ser eterna.
Un día que Olga foi comer á casa do seu irmán probou a
roupa da súa cuñada. Esta vez quedáballe grande, pero en vez
de pensar que ela estaba extremadamente delgada deulle por
pensar que a súa cuñada, que usaba a talla 36, estaba demasiado
gorda.
Era martes e Olga, sentada casualmente ante o televisor,
vo l veu á realidade porque na pantalla aparecía outra rapaza.
— 98 —