Males de cabeza - Vieiros

¿Óesme mamá? Mamá, ¿óesme?, repite a voz mentres ela colga
o teléfono e volve para a cociña. Estábao esperando. Sabía que
un día lle ía pasar. E a condenada nin sequera se atre ve a llo
dicir á cara. Bota as patacas no aceite. Condición de muller,
dise, e rompe a chorar en silencio, tragando as bágoas, ata se
abandonar e deixar que o seu sabor salgado penetre a fritanga
das patacas e a cebola.
Cando remata a xornada, encamíñase á estación. Está decidida:
hoxe collerá o tren, calquera tren, o primeiro tren que
saia, e afastarase desta terra para sempre. Éntranlle mareos só de
pensar en chegar á casa, enfrontarse á cara licuada da súa filla
preñada, preguntar pola irmá, ausente, escoitar a voz pastosa do
seu home, facerlles, unha vez máis, outra tortilla para a cea,
inútiles, máis que inútiles, tomar unha pastilla para durmir,
deitarse pensando na sorte do fillo, náufrago na casa da Carmela,
en Bueu, espertar a cada pouco cos nervios de punta, chorar
en silencio na cama, outra vez, vo l ver a coller o barco, facer
máis tortillas para eses mesmos obre i ros cos mesmos ollos de
goma de sempre.
Entra pola porta da estación coma unha bala, atravesa o
vestíbulo, diríxese ós andéns, detense diante dun vagón do tren
a Barcelona e sobe a el. É a primeira vez que o fai. A primeira.
Sempre chega alí, pasea entre os trens, míraos saír, camiña polos
c o r re d o res adiante e, despedíndoos coa vista, dá media vo l t a .
Pero hoxe subira ó vagón e agora estaba no vestíbulo, mirando,
sorprendida e atónita polo que fixera, para a porta do compartim
e n t o. Coma unha estaca, permanece alí cravada durante un
bo anaco. Logo abre a porta do compartimento, fixa os ollos
nun asento baleiro onda a xanela, sorrí, vírase, salta do tre n
a b a i xo e dicíndose, outra vez será, Lola, outra vez será, dá
media volta e marcha a coller o barco de Cangas.
— 58 —