Males de cabeza - Vieiros

apoderárase dela e Olga deprimíase ó comprobar que os seus
compañeiros do instituto só lle facían caso cando a precisaban
como a boa estudiante que era: pedíanlle os apuntes, consultábanlle
dúbidas e solicitábanlle información relacionada coas
materias, pero logo, a ela ninguén a convidaba a saír; ninguén
contaba con Olga fóra das clases. E tiña a sensación de que na
súa casa acontecía o mesmo: a súa nai valoraba o irmán maior
pola súa simpatía e a súa irmá pequena pola súa inocencia, pero
intuía que ela era, unicamente, a filla dos sobresalientes, a rapaza
que, puntualmente, traía boas notas.
A finais de xuño daquel ano a súa familia trasladárase de
Vigo a Cangas, porque adoitaban pasar os veráns na casa da
avoa. Os seus pais ían traballar desde alí. Os exames acababan
de quedar atrás e Olga andaba aínda nerviosa. Tiña todas as vacacións
por diante e, coma sempre, ningún plan especial, así
que, descubrindo que era moi relaxante, empezou a saír a pasear
coa bicicleta. Como se sentía moi ben, cada vez pasaba máis
tempo pedaleando.
Na televisión, aquela rapaza de rostro suave, cos ollos marcados
de rímel azul continuaba a falar. Cando eu empecei coa
enfermidade, relata, o que estaba de moda era Sensación de
v i v i r; os niños ricos que non fan nada e están moi delgados.
Tamén naquel espantoso ano na vida de Olga que agora lle volvía
á memoria, a todas as súas compañeiras do instituto o que
lles gustaba era Sensación de vivir. De feito, sempre se preguntara
a razón de que a ela non lle gustase. ¿Por que, se Olga non
era, en realidade, nada diferente ás outras? Se cadra había algo
que ela descoñecía e que a mantiña afastada dos demais. Agora,
casualmente sentada fronte ó televisor, xa nada tiña remedio e
debía asumir o seu pasado, pero daría calquera cousa por borrar
aqueles anos, por desintegralos nun profundo sono ata que,
como á Bela Durminte, se lle desfixese o maleficio.
— 91 —