Males de cabeza - Vieiros

–Avoíña, qué lingua tan grande tes.
–É para percorrerte mellor.
A continuación a vella pasáballe os seus dedos expert o s
polo corpo da neta e ámbalas dúas empezaban a suar ata que a
cama se conve rtía nun mar de auga. Para Carapuchiña todo
aquilo era novo e excitante e estaba a descubrir unha fonte de
gozo tan grande que quedaba encantada. Pero o seu amor debían
mantelo en segredo entre as dúas porque ó pobo feroz non
lle gustaban nada ese tipo de relacións e se este chegaba a saber
algo vingaríase, querería castigalas, e faríalles moito dano ás
dúas. Así que Carapuchiña non lle contou nada a ninguén, nin
sequera a seu pai nin ó cura, e no lugar todo o pobo fero z
seguíu gabando a boanza e o corazón xeneroso de Carapuchiña,
que todos os días atravesaba o bosque para lle levar á súa avoa
unha botella de viño e unha empanada de pan de millo.
O lobo, sen embargo, empezou a sospeitar que existía unha
relación especial entre as dúas e intentaba sonsacala cando ela ía
camiño da casa da avoa, atravesando as corredoiras do bosque,
acompañada do animal.
Un día, sentindo uns terribles ciumes, o lobo levou a Carapuchiña
onda a Meiga, na súa cabana do bosque. Era esta
unha vella de voz moi aguda e pelos moi longos e re vo l t o s .
Of receulle un vaso de colacao con galletas e á nena pare c e u l l e
tan boa aquela señora que decidiu que a partir de entón non
deixaría de ir por alí un só día, de paso que se dirixía á casa da
a voa, e ademais viríalle moi ben o colacao con galletas para
recuperar forzas.
O lobo sabía que a Meiga lle botaba o mal de ollo á bebida
que lle daba á nena porque adoitaba facelo con toda a xente
á que llo ofrecía, e por iso el nunca bebía. A partir daquela, Carapuchiña
deu en tolear pouco e pouco e cambioulle o carácter,
facéndose moi egoísta e posesiva. Cada vez que a rapariga se
— 72 —