Males de cabeza - Vieiros

illos amarelos do wiski mentres buscaba intermitentemente a
Elsa cos ollos, moi intermitentemente, para que se decatase do
meu xogo, para irlle facendo saber de vagar que o seu amor por
min era correspondido.
L e m b ro que pasara un bocado grande de tempo e leva b a
uns cantos wiskis elegantemente pedidos co traxe e a paxariña
que non teño cando empezou a soar o piano. Sen me eu decatar,
iso lémbroo ben, empezou a soar o piano porque un ghicho
sentara nel e comezara a tocar. E tamén case sen me decatar,
a medida que a música se me foi metendo no cerebro, o mundo
derrubóuseme rapidamente. Perdín a noción do tempo. Miraba
para Elsa continuamente, de seguido, abandonando o intelixe n t e
xogo da intermitencia, e aquel son parecía que quería vo l ve r m e
t o l o. Eu miraba para Elsa como dicíndolle, Elsa, pero qué fas
neste puto bar americano, de camareira, Elsa, veña, colle o tráiler
e larguémonos a París, onde seremos felices, veña Elsa, entraremos
polo Arco de Triunfo nos campos Elíseos, Elsa, e a música
do piano soaba caoticamente, como se todo se derrubase sobre
min, Elsa, ¿lémbraste Elsa da última vez que nos viramos?, fora
na porta do cine Maricel, ¿non fora alí, Elsa?, ¿fora en París,
se cadra? e Elsa mirábame sen dicir nada, como intuíndo algo
estraño, realmente estraño, así que axustei o traxe e a paxariña
que non levaba, atravesei o bar, achegueime con elegancia ó pianista
e, co cigarro enganchado de medio lado na boca, díxe n l l e
con sobresaliente distinción:
–Tócaa para min.
O pianista miroume sorprendido, e seguiu a tocar sen facer
caso das miñas palabras. Foi entón cando llo tiven que repetir.
–Tócaa para min.
Esta vez miroume máis detidamente e preguntoume qué
carallo quería que tocase. Repetinllo de novo. Díxenlle, tócaa
para min, toca o tempo pasará. Miroume por terceira vez, recri-
— 84 —