Males de cabeza - Vieiros

piso superior ou o alcohol que embotaba o meu cerebro. Parecíame
estar soñando. Eu atopábame alí pero era coma se non
estivese. Toda a escuma da cervexa caíame como chumbo sobre
as pálpebras.
Devolveume á realidade o son indescritible das arcadas que
procedían do váter contiguo. Alguén estaba a vomitar de forma
n oxenta. Quen se atopaba alí parecía botar a vida pola boca
para fóra: enchíao todo cos seus ruídos vomiturais, estre m e c edores.
Por debaixo do panel que separaba o meu váter do seu,
atravesaba un auténtico río de augamerda. Unha masa líquida,
húmida e pegañoxenta, avanzaba cara ó meu territorio. Aq u e l
ghicho anónimo non daba parado de trousar.
Sentín unhas náuseas terribles. Os intestinos contraéro n s e ,
brutalmente. Tiña o estómago encollido e invadíame un malestar
visceral. A cabeza xirábame coma un carrusel entolecido.
Doíame. Entre a nebulosa, viñéronseme outra vez ó pensamento
os peitos de Siân. As arcadas non cesaban. Sentilas, oílas,
presenciando os restos de comida e cervexa a aboiar no río de
a u g a m e rda, provocou que eu tamén vomitase, ceibando un
líquido escumoso sobre as miñas propias pernas. A humidade,
penetrándome os zapatos, apoderándoseme dos pés, fíxose insop
o rtable. Cada vez tiña máis calafríos. As palabras do ve l l o
Thomas afogábanme entre aquela brétema de papel: a miña
gorxa tivo sede antes da estructura da pel e a vea que envolven a
cisterna onde palabras e auga se fan unha mestura infalible ata
que o sangue corre turbio; o meu corazón sentiu amor e o meu
ventre fame: e adiviñei o verme das feces.
Pouco máis lembro. Se cadra foi un impulso visceral. Do s
meus intestinos, pero non meu. Non o sei. Lembro a penas que
me erguín a modo, así como estaba, coas pernas enchoupadas
na miña bile e os pantalóns baixados, e entrei no váter contiguo
movéndome dificultosamente.
— 134 —