Males de cabeza - Vieiros

máis. Non, comigo que non contase, nin para salvarse nin para
m o r re r. Síntoo K., pero se teño que elixir entre ti e min, quedo
c o m i g o. Ti quedas aí, fosilizado, a piques de pasar a mellor vida
tras unha cruel persecución. Síntoo K., pero eu non quero sentir
máis sustos na miña propia carne. Non quero máis personaxe s
que me desequilibren psiquicamente, que me provoquen o insomnio,
que me obriguen a tomar tranquilizantes. Mesmo que
me pidan que mate por eles. Síntoo, K., pero o escritor son eu.
Sabes ben que estaba a levar demasiado lonxe as miñas obrigas
como cre a d o r. E eu, coma ti (ou máis ca ti, aínda), por enriba
de todo, son un ser humano, K. Así que aí quedas. Fr a n c a m e nte,
non paga a pena entolecer pola túa culpa. Como sabes, este
l i b ro xa me deu sustos abondos. Non sei se o sabías K., pero
desde hai algúns anos, cada vez que me solicitaban un re l a t o ,
para algún libro ou revista, escribíao sobre a tolemia. Me s m o
naquel que tivera que escribir en Bru xelas, ¿lémbraste?, con regras
de xogo («Estou tolo», titulárao), autoimpuxérame que tratase
sobre a tolemia. A tolemia, ese sombre i ro tan difícil de
s a c a r. Precisamente por iso, porque é tan difícil de sacar, sei que
este libro ten que rematar aquí. Para que a tolemia non acabe
por apoderarse de min, tamén. Agora síntome moito máis tranquilo,
porque sei que isto chegou ó seu fin. Aínda que é un
tema, este, que está presente en todos e cada un dos meus libro s ,
por moito que a crítica non se decatase. Pe ro polo de agora non
l e va rei máis sustos, nin entre as páxinas escritas (que non penso
re l e r ) nin entre as que faltan por escribir (porque non as hai).
Xa sufrín bastante, por exemplo, con aquel fare i ro ciumento ó
que lle deu un infarto xusto antes de que eu comezase a escribir
s o b re el. ¡Vaia disgusto! Seis meses houben de esperar ata que se
re c u p e rou, para poder mandalo ó faro e poñerme a contar a súa
historia. A tolemia, qué substancia tan permeable. Estiven demasiado
obsesionado con ela, todo este tempo. ¿Ob s e s i o n a d o ?
— 189 —