Males de cabeza - Vieiros

co réxime. Anoréxica e bulímica, salvou a súa vida tras permanecer
ingresada durante un mes nun hospital. Ten 18 anos.
Olga ollaba atónita para o televisor. Miraba á rapaza con
tenrura, pero todo aquilo resultáballe estraño e, no fondo, incómodo;
sentíase como Alicia no país das marabillas: ó outro lado
do espello. Jessica mantiña as mans inmóbiles, pousadas sobre o
colo; a Olga chégalle a súa voz, íntima, confesional. Estaba en
t e rc e i ro da E S O, achegábase o verán e díxenme, voume librar
dalgúns quilos, quedas mona e vas á praia máis a gusto; en fin,
o que nos propoñemos todas. Seguín un réxime que atopei no
que se aseguraba que perdías medio quilo diario, e eu dixen, ah,
pois estupendo, antes do verán póñome fenomenal. Cumprino
ó pé da letra e, como estaba case sempre soa, había días que
decidía recortalo. Un día tomei algo fóra do réxime e vomitei.
A partir de aí píllaslle o truco: vomitas o que comes e xa está.
Sentada casualmente ante o televisor, Olga seguía con avidez
o relato de Jessica. Ela nunca conseguira vomitar por máis que o
intentara. Se m p re fora incapaz. Sen embargo, durante cinco longos
anos, a súa vida xirou unicamente en torno á comida. O réxime
que comezara na casa da avoa conve rtérase nun pesadelo
máis invencible que Indiana Jones. Axiña tivo que buscar tru c o s
para seguir adelgazando porque, cada semana, perder quilos se
facía máis difícil: ía a pé a todas partes, non cesaba de limpar a
casa para facer exe rcicio, nunca lle botaba aceite á comida, atestábase
de laxantes para provocarse diarreas e tomaba diuréticos
sen control.
Querida nai:
Tes que perd o a rme. Eu, sen sabelo, quería ser como a barbi que
me regalaches de nena. Quería ter a súa cintura de boneca. Por iso,
coma se fose o Mago de Oz, facía desaparecer a comida do meu pra t o.
Por iso mentía, ata que me conve rtín nunha mentirosa patolóxica.
— 93 —