3 - Portret

PORTRET25 - 133
Maciej Gierszewski
Latawiec
[...] Sycylia i świat były dla mnie jednym i tym samym
(Elio Vittorini, „Sycylijska rozmowa”)
Leżę plackiem na nadmorskiej plaży w Barcellonie.
Plaża jest kamienista, na szczęście nie są to rzetelne
kamienie, a kamyczki wielkości pestek od wiśni. Są
ciemne, przez co plaża, na pierwszy rzut oka, sprawia
wrażenie zapuszczonej, brudnej i zaniedbanej. Morze
przede mną, parking samochodowy za mną. Z jednej
strony słychać szum fal, z drugiej szmer podjeżdżających
aut. Pierwszy jest nieustający, drugi pojawia się
raz za razem. W oddali, prawie na wprost, majaczą
Wyspy Eolskie. Po prawej, czyli na wschodzie, Przylądek
Milazzo. Objadłem się zielonymi figami. Leżę
plackiem, smażę się.
Justyna siedzi nad brzegiem morza i za pomocą
kamieni czyści sobie klapki, a potem płucze je w słonej
wodzie. Następnie grzebie piętami w piasku przed
sobą, żłobi podłużne rowki, bo, jak powiada, jest to
najlepszy sposób pozbycia się zrogowaciałego naskórka,
taki „naturalny pilling”, o czym się przekonała dwa
lata temu na wakacjach w Grecji. „O, jakie będę miała
gładkie, miłe w dotyku pięty”. Na jej twarzy maluje
się skupienie, cała jest pochłonięta wykonywaną
czynnością. Nie sprawia wrażenia znużonej. Po chwili
zaczyna opowiadać, jak było w Grecji, jak z Karoliną
i jej siostrą marnowały czas na plaży, która była dużo
piękniejsza niż ta tutaj, bo była to „specjalna plaża dla
turystów z zimnych krajów”.
Plan na dzisiejszy dzień jest prosty i pozytywy zarazem:
nie zwiedzamy Barcellony, będziemy cały dzień
byczyć się nad morzem, będziemy się opalać, objadać
owocami, spacerować, czytać, pływać. Musimy odpocząć
po przygodach w Palermo. Należy zwolnić. Zresztą
nasz przemądrzały przewodnik „Planuj. Zwiedzaj.
Podróżuj” milczy o Barcellonie, nie wspomina o niej
ani słowem, jakby nie istniała. Chociaż pewnie nie jest
prawdą, że nie ma w tej miejscowości nic ciekawego
do zwiedzania. Na tej wyspie każde miasto, miasteczko,
o czym się już przekonaliśmy, ma swoją historię,
zwykle ciekawą i zawiłą, która przetrwała do naszych
czasów, zatrzymana w porozrzucanych kamieniach i
zabytkach.
„Spójrz – mówi do mnie Ania – miąższ
zielonych fig wygląda tak mało apetycznie, jak
takie czerwonobiałe glizdy, a jest taki pyszny.
Gdy mu się przyglądam, to mam wrażenie, że
za chwilę zacznie się ruszać, takim robaczkowym,
wijącym ruchem. Jakby miał wyjść na zewnątrz”.
Spoglądam na rozerwaną na pół figę,
którą trzyma w palcach. Potwierdzam skinieniem
głowy, podnoszę wzrok na jej piegowatą
twarz. Przez chwilę nie mogę oderwać wzroku
od jej roześmianych oczu. „Chcesz figę?”, pyta.
Nie chcę, jestem objedzony.
Nad głową słyszę furkot, jakby uparte trzepotanie
ptasich skrzydeł. Spoglądam, to biały
romb latawca. Jest to ładny latawiec, domowej
roboty, a nie kupiony w supermarkecie z zabawkami.
Obłożony białym pakowym papierem, na
którym jest coś napisane, ma długi ogon, upleciony
z czerwonych kokard. Zacząłem śledzić
wzrokiem jego powietrzne poczynania, był
prawie nade mną, nisko. Poruszał się z trudem,
ślizgał w powietrzu, opadał, oddalał od brzegu,
ale wciąż był niewysoko. Zrozumiałem, że wiatr
od morza musi być za słaby, by unieść go daleko
i wysoko. Chłopiec, może sześcioletni, który go
razem z dziadkiem puszczał, był niepocieszony.
Dziadek przejął od chłopca żyłkę latawca, zwinął
ją trochę, latawiec znów był prawie nad moją
głową, następnie ustawił się bokiem do brzegu,
uniósł wysoko nad głowę, wyprostowaną lewą
rękę, by szybkim ruchem ją zniżyć, zginając w
łokciu, tak by prawie dotknąć kolan. Szarpał
żyłką kilka razy, z daleka wyglądał komicznie.
Latawiec nadal znajdował się nad moją głową,
był jednak wyżej, dużo wyżej. Dziadek chce oddać
żyłkę chłopcu. Jednak nie jest on już zainteresowany
zabawą „latającym smokiem”.
Przygląda się Ani i Justynie. Przygląda się
z ciekawością i bez zażenowania. Nie mogę