3 - Portret

134 - PORTRET25
powiedzieć, że je podgląda, nie ma w jego zachowaniu
sztuczności. Jego zainteresowanie jest
żywe, a jego ciekawość kobiet naturalna Przechylił
głowę i kiwa nią delikatnie, wygląda jak
ptak, jak sroka, która podziwia lewym okiem
swoje, zdobyte z wielkim trudem, świecidełka.
Przysłuchuje się rozmowie, choć nie rozumie
pewnie ani słowa, zresztą nie słowa go interesują,
a ciała dziewczyn. Jestem pewien, że w tej
chwili, mimo strojów kąpielowych, są dla niego
całkiem nagie. Nie ma w jego zachowaniu,
gestach, wzroku nic erotycznego. Może wydają
mu się nieśmiertelnym wcieleniem nagości.
Czymś, co będzie wspominał przez lata i dlatego
stara się je zapamiętać takie, jakie są, bez
dodatkowych kontekstów, bez wrogiego pożądania.
Może za kilkadziesiąt lat opisze tę scenę
tak jak ja teraz. Czy wspomni wtedy o mnie,
świadku, niemym obserwatorze? A może w tej
chwili jestem dla niego przezroczysty?
Zazdroszczę mu. Zazdroszczę ufności. Zazdroszczę
wiary. Wciąż zadaję sobie pytanie,
dlaczego on potrafi tak patrzeć, a ja już nie.
Dlaczego w nim jest wiara. Dlaczego w dorosłym
mężczyźnie nie może przetrwać wiara
i ufność sześcioletniego chłopca. Czy byłoby
to zbyt niebezpieczne? Sześciolatek jest zdolny
dostrzegać cuda w każdej rzeczy, każdym
przedmiocie, każdej zabawie, każdym posiłku,
potrafi je zobaczyć, przejrzeć na wylot i zrozumieć
ich nagość. Wszystko jest dla niego naturalnym
zjawiskiem. Jak na przykład teraz z
ciał Ani i Justyny czerpie pewność swego bycia.
Ponieważ jest teraz i tylko teraz. Jest tą chwilą.
Śmierć może istnieje, widział ją przecież na
pomarszczonej twarzy babci, gdy wynosili ją
z domu w otwartej trumnie, ubraną w czarne
koronki, ale to wspomnienie nie zagarnia, nie
przekreśla jego pewności, jedynie utwierdza
fot. archiwum Portretu
w przekonaniu, że jest cały. Codziennie może
wypuszczać latawce. Wystarczy trochę papieru,
dwa lekkie patyki z balsy i żyłka, nic więcej,
wiatr od morza wieje zawsze. Latawiec jest
wołaniem, potwierdzeniem ufności, wyznaniem
wiary. Wypuszczać go będzie tak długo, jak będzie
miał wiarę. Ale później, potem zrozumie,
że za rzeczami stoją inne rzeczy, które przysypuje
szary popiół Etny.
Dziadek ściąga latawiec na ziemię, składa
parasol, zwija obozowisko, pakując wszystkie
przedmioty do dwóch toreb, bez słowa łapie
chłopca za rękę i prowadzi do samochodu.
Chłopiec cały czas patrzy w naszym kierunku,
nawet gdy samochód zaczyna odjeżdżać, nie
może oderwać od nas wzroku. Macham mu
ręką na pożegnanie, ale nie odmachuje, pewnie
mnie nie widzi. Zbliża się sjesta. Powoli plaża
się wyludnia, oprócz nas zostają dwie osoby,
które potem, gdy upał staje się nie do wytrzymania,
również odchodzą. Wciąż czuję się
objedzony. Kładę się na plecach, przykrywam
twarz koszulką. Zasypiam. Śni mi się, że jestem
chłopcem, że mam pięć lat, że jestem z mamą
i jej koleżanką na plaży nad Jeziorem Charzykowskim,
że biegam nago, że bawię się nadmuchaną
dętką od samochodu, że łapię cierniki w
strumyku, który wpływa do jeziora, że z pomostu
wchodzę do łódki, że ktoś podaje mi zieloną
figę.
Maciej Gierszewski - ur.
1975, poeta, były redaktor
naczelny „Pro Arte”.
Wiersze publikował m.in.
w: „Kresach”, „Studium”,
„Kwartalniku Artystycznym”,
„Pograniczach”,
„Toposie”, „Czasie Kultury”,
„Kursywie”, „LiteRacjach”,
„Lampie i Iskrze
Bożej”. Opublikował arkusz
poetycki pt. „podrabiane
przepaście” (Brzeg 2003),
debiutował tomem wierszy
pt. „Profile” („Portret”,
Olsztyn 2006). Prowadzi
antologię oniryczną: www.
outremer.blog.pl. Mieszka
w Poznaniu.