3 - Portret

PORTRET25 - 175
zmęczona, że nie była w stanie odlecieć. Rzodkiew
i powietrze wpływało niekorzystnie na jej
instynkt przetrwania. Prztyknęłam w nią palcem
i dopiero wolno odleciała. To się nazywa
wolność.
Zaczęliśmy schodzić. Nogi mi drżały, ale
już nie czułam się byle czym. Po osiągnięciu
optymalnej wysokości dla siebie czułam się Panią
Świata, Zwycięzczynią śmierci, piekła i szatana.
Skakałam w dół, wierząc w swoje brązowe
adidasy przed kostkę i w ludzi, którzy układali
kamienie, po których dane mi było stąpać.
Jak lekko
Turnię zawisłą na rękach
Utrzymać
I nie paść
Gdy
W oczach przewraca się
obnażona ziemia
Do góry dnem krajobrazu
Niebo strącając w przepaść!
Przy schodzeniu nuciliśmy popowe piosenki.
Wypatrywaliśmy yeti. Podobno facet z dużą
stopą to skarb. W myśl zasady ,,duża stopa,
duży but”. Każdy mijający z mijanym wymienia
pozdrowienie. Bycie blisko ludzi i blisko nieba.
Chcę się położyć na zeszłorocznym śniegu.
Chcę z niego ulepić bałwana gołymi rękoma,
żeby inni wędrowcy mogli się uśmiechnąć.
Ganges wybija mi ten pomysł z głowy mówiąc,
że pod śniegiem może być przepaść. Wzdrygam
się i biorę trochę śniegu, jest lepki, ale brudny.
Rzucam w kogo się da. Karol wchodzi do jamy
pod płaską skałą osiadłą na malutkich kamyczkach.
Po raz pierwszy boję się o kogoś na tej
wyprawie. Chociaż przez moment.
Jeziorka w wyższych partiach pokrywa kra.
Chcę zapamiętać, jak wygląda kosodrzewina.
Stawy wyglądały pięknie. Skały w świetle
przedpołudniowego słońca. Cała scenografia
usprawiedliwiła do tej pory niezrozumiałe wiersze
o górach, pełne patosu i egzaltacji. Zrozumieliśmy
kontekst i artyści stali się nam bliżsi.
Sami mieliśmy ochotę przysiąść na skale, posłuchać
siklawy i napisać pean, hymn czy chociażby
sonet. Byłam tak zaaferowana, że udało mi się
tylko: ,,hej, góry/hej, góry”. Ściągam buty i moczę
nogi w stawie. Rzucamy kaczki z Karolem.
Żadnej trzciny ani rechotu żab, choć much pełno,
głównie gryzących. Jedna robi mi czerwony
ślad na ręku. Roślinność przywodzi na myśl
Grecję albo Palestynę. Karol nuci Wydry ,,Jedną
z tych dróg/kiedyś nawet przechadzał się Bóg”.
Myślę o Opaczności rodem z Tetmajera. On tu
chadzał na pewno, Wydra ma rację. Zamiast
iść do schroniska, wchodzimy na pomniejszą
górkę, z której widać cały nasz szlak i piękną
panoramę. Wpierniczamy fistaszki, nic do siebie
nie mówiąc. Spokojnie obserwuję, co dzieje
się na dole, patrzę na szczyty, badam chmury i
łupię orzeszki. Doznaję całkowitej harmonii ze
światem, żyję w symbiozie ze wszystkim, nawet
z burczeniem w brzuchu Doroty, pytającej po
śniadaniu, co będzie na obiad. Jestem trochę
skołowana, więc Karol pomaga mi zejść.
Tak mknąc po szczycie i po hali
Z ogniem tęsknicy ginie w dali…
W Murowańcu Księżniczka Gangesu zasypia
na przejściu. Ma swoją chustę taliba, dwie
zakonnice patrzą na nią podejrzliwie. Nie zdążyłam
zrobić zdjęcia. Setka czystej za 12 zł. Też
coś. Siedzimy na zewnątrz, oddajemy się oglądaniu
zdjęć i zadumie. Ganges chce pić. Idę z
nią po wrzątek do schroniska. Kubek trzeba
mieć swój, nie mamy, więc prosimy o pożyczenie.
- Na ile? – pyta babsko w okienku od wydawania
wrzątku.
- Na chwilę.
- Na jaką chwilę?
- Na taaaaaaaką długą chwilę – mówię i
rozcapierzam łapy na całą szerokość, zabieram
porcelanowy kubeczek, biorę Gangesównę pod
ramię i wychodzę. Kubeczka będą żałować, phi.
Królewnie Gangesu.
Przyszli ze Świnicy i z Zawratu. Wykończeni,
ale szczęśliwi. Piję z Karolem jakobsa,
karmimy się paluszkami.
Wieczorem odczyt referatu o nazwach zespołów
hip-hopowych. Wypijam trzy hajnekeny,
trochę szampana.
Budzę się wcześnie. Czytam przez moment,
ale zaraz z błyskiem w oku biorę z parapetu
moją blendamed łajt i po cichu smaruję chłopakom
klamkę. Hy hy, jak na kolonii.
Rano po śniadaniu, które nie było tak dobre
jak moje i Karola, piliśmy kawę. Gadamy o
tym, że nie lubimy, kiedy facet nosi koszulki bez
rękawów. Obleśne! Co za ohyda! Bez rękawów!
A przestań! No, paskudne! Nic mnie bardziej
nie brzydzi! Ganges daje mi jakieś znaki. Na ławeczce
obok siedzi letnik w koszulce bez rękawów.
Tłumię śmiech, skupiając się na wzorkach