3 - Portret

176 - PORTRET25
na ceracie i moim piekącym lewym ramieniu.
Karol przynosi przeciwpodrażniacz Izy, smaruję
się. Marta Pietrowna mówi, że w sumie koszulki
bez rękawów nie są takie złe, żeby facet siedzący
obok nie czuł się fatalniej niż wyglądał.
Chłopaki nie zauważyli rano pasty na
klamce, bo ich drzwi otwierają się do wewnątrz.
Kiedy Karol wracał spod prysznica, trafił w pastę
ręką, a cały pokój nr 6 miał ubaw jak jakie
pensjonarki.
Ostatnia wizyta na Krupówkach. Myślę o
kupieniu przyrządu do robienia dużej ilości baniek
mydlanych w krótkim czasie. Uśmiecham
się do chłopaka, spuszcza mi z dwudziestu do
dziesięciu. Mówię, że za mało, więc sprzeda
mi za dziewięć, ale ja już macham ręką, robię
niechętną minę, choć skręcam się ze śmiechu.
Oglądam się za drewnianymi laskami. Bardzo
ciekawy gadżet. Ostatecznie kupuję czerwone
korale. Karol je zakłada, kilku facetów ogląda
się za jego tyłkiem. Odbiera mi cały splendor.
Zjadam pierogi z kapustą i grzybami w Gazowej
Kuźni. W ostatniej chwili podrywam się i
życzę sobie bez skwarków. Już raz taki numer
zrobili. Umierałam z głodu, zamówiłam pierogi,
które zgwałcili mi skwarkami. Było mi niedobrze
z głodu, ale nie zjadłam.
Przez moment miałam ochotę kupić drewnianego,
czerwonego konia. Urzekła mnie jego
symbolika, ale nie daję po sobie poznać.
Idę z Przemkiem, Karolem i Dorotą pod
Wielką Krokiew. Wjeżdżamy wyciągiem pod
próg, muszę sobie powtarzać w myślach, jaka
jestem dzielna. Bardzo wysoko. Nie zjechałabym
nawet sankami. Zaskakuje nas burza,
w pośpiechu zjeżdżamy na dół. Piszczymy na
dworcu przy każdym uderzeniu. Ja się nie boję,
ale lubię się podrzeć i posłuchać, że są tacy, którzy
w razie czego obronią bądź wyślą zwłoki
rodzicom.
Nie chcę wracać. Dla ludzi słabych Zakopane
jest prawie jak zabójca (oczywiście w czasie
dostatecznie długim), jak spotkanie z demoniczną
kobietą. Dla rzeczywistych Tytanów Ducha
(o ile tacy w ogóle istnieją) jest ono miejscem,
w którym kondensuje się ich istota, roztwierają
nowe dla nich horyzonty i twórczość artystyczna,
społeczna czy naukowa, stwarza nowe formy
i buduje nowe wartości.
Odwlekam pakowanie, jak tylko się da. W
atmosferze Zakopanego, pełnej wściekłego dopingu
ospałych fagocytów, unosi się subtelny narkotyk,
którym omamieni twórcy wszelkich dziedzin
pogrążają się w zupełny omphalopsychizm, czyli
nieokiełznaną kontemplację swych metafizycznych
pępków, bez żadnej uwagi, że dzieła ich coraz słabsze
i mniej mające wspólności z rzeczywistością,
stają się tylko obrazami, mogącymi zainteresować
jedynie psychopatologów lub ludzi oddających się
perwersji we wszelkich kierunkach.
Nie mogę wysiedzieć w pociągu. Piję likier
z buteleczki w kształcie plemnika, śpiewam i
skaczę po siedzeniach.
Już nie spotkamy kobiety robiącej kupę. Ale
jaj kupa nadal będzie na trawniku.
Opowiadam o swoich limerykach.
Nie mogę zasnąć. Zasypiam na 10 minut i
zaraz się budzę.
Tata przyjeżdża po mnie na dworzec.
Wypakowuję się. Ubrania śmierdzą oscypkami.
Marta Chyła – ur. w 1984 r.; mieszka w
Olsztynie, czasami pojedzie na jakąś wycieczkę;
studentka filologii polskiej UWM.
Interesuje się środkami wyrazu, których
styl wyznaczany jest przez anegdotyczność,
ironiczność i figuratywność. Maluje,
pisze, czasami wyprowadza jamnika na
podwórko. Publikowała w „Cegle”.
Po raz pierwszy w „Portrecie”.