2011-2015

E U
2014
104
Hurrengo goizean, argia hasi orduko, ohetik jauzi egin eta leihora jo
nuen, jakin-minez. Sustrai, lur eta hosto artean, hantxe zen goiz hartako
bisitaria. Arretaz begiratuta, ez zen aurreko egunetakoekin alderatuta
hain desberdina. Zenbat barraskilo ibiliko ote zen inguru hartan eta,
batez ere, zenbatek nahiko zuketen nire begoniaren magalean esnatu?
Galdera horri erantzuteko buruari eragitea alferrik zela onartuta,
boligrafoz markatu nion maskor gaina, bat zenbakia idazteko. Eta
azpialdean, lehenengo begiratuan ikusten ez zela, puntutxo bat marraztu
nion. Birritan pentsatu gabe, kanpora jaurti nuen barraskiloa.
Arratsaldean, lagunei kontatu nien esperimentua: azken egunetan
gertatutakoa, bisitariena, bat zenbakiarena. Dena, puntutxoarena izan
ezik. Azken batean, ezin nuen ahaztu kale mailan bizi nintzela, nire
leihora erraz iris zitekeela edonor alajaina. Denek tontokeriatzat hartu
zuten arren, ez nuen txantxa batek nire esperientzia baliogabetzerik
nahi.
Iratzargailuak jo aurretik leihoan nintzen hurrengo egunean.
Boligrafoa eskuan, bi zenbakia jarri eta esperimentuan aurrera egiteko
desiraz. Bai, zuzen nenbilen, goiz hartan ere banuen bisitaririk, baina ez
nuen zenbakirik jarri behar izan: han nuen nire zain Bat Zenbakia. Sinetsi
ezinik, eskuan hartu nuen, hartu zintudan, azpiko puntutxoaren bila. Baita
aurkitu ere. Pozez eta zirraraz ohe ertzean jesarri nintzen. Kilikazko
deskarga batek nire hatzetatik behatzetara egin zuen bidaia, azkenik
irribarre bihurtzeko. Orduantxe sentitu nuen aurrenekoz poz zientifikoa.
Fruituak uste baino lehen biltzen dituenaren atseginez, ahalik eta urrutien
jaurti zintudan leihotik at.
Horrela, goizero errepikatzen zen ziklo batean murgildu nintzen. Gero
eta urrunago bidaltzen zintudan eta, egun bat ala biren buruan, atsegin
handiagoz jasotzen zintudan helmugan. Zu eskuan hartu eta oinez
urrutiratzen hasi nintzen, metro batzuk gehiago aldiko. Denbora kontua
besterik ez zela ulertu nuen: isil, lasai eta motel, hainbeste maite zenuen
txokora iritsiko zinen. Txundituta nindukazun.
Egun haietako batean, aitarekin berriketan, nire behaketak aipatu
nizkion. Txikitatik miresten nuen aitak naturarekiko zuen sentsibilitate
berezia eta barnean jaio berri nuen miresmena eta irrika askok ez bezala
ulertuko zituela ziur nintzen. Ezin kuriosoagoa iruditu zitzaion, eta
miresmen bera buruan, telefonoa eskegi genuen.