2011-2015

G L
2014
118
chiscando unha e outra vez contra dentes famentos de éxito cada vez que
o monitor teima na súa esquiva do resultado das nosas arelas.
Somos un universo en miniatura, somos o nacer de todo, o NACER
con maiúsculas. Sinto na miña pel cóxegas electrificadas de ar baleiro ao
me mergullar nun campo denso buscando o teu corpo. Navego pola
superficie dese mar de Higgs con vento a prol do meu navío, suca a pel
dos meus beizos a estática do teu pescozo e, á velocidade da luz, non son
consciente da dor de non escoitar acordes harmónicos anoados á miña
onda en continuo movemento, constante, acelerado polas curvas do teu
van e o interior das túas coxas. E volta a empezar.
Nun branco a tremer baixo os nosos pés, empezamos de novo. Unha
minúscula tecla define un momento histórico no que gluóns e bosóns
acadan as mesmas coordenadas puntuais. En tempo cero busco a túa
man. Somos simetría. Simetría de latexos que arden a un tempo ata o
sétimo decimal. Cales son as probabilidades de repetir este momento?
Sinto a forza da partícula de Deus a me levar os dedos cara ao branco
nuclear, arrastrando en todas as direccións botóns, bolígrafos, teas e un
teu dosímetro que marca unha singularidade no histograma da nosa
paixón cun sonoro partir electrónico de trebellos a rabuñar o chan. Aquí
xa non hai ninguén, só nós e o zoar mequeiro do LHC, o noso violín de
paixón nas noites de Xenebra.
Calas.
Inmóbil na túa beleza núa érgueste a contraluz da cordilleira gráfica
que ferve no eixe xe eludindo o sentido de quen a ve. Véxoo, síntoo na
túa pel suave, o renacer de fermións baixando coma gotas de suor, de
bosóns calando no teu interior, na túa gorxa experta na didáctica, no
celme do sentimento inexplicado, invisible pero tanxible aos designios do
detector. Sen masa as miñas verbas que adoran a túa psique e o teu
arrecendo arrástranse, engánchanse en ti, nun teu campo escalar que o
rodea todo, que dá simetría, que dá razón, que atopa a perfección na
simple existencia da resistencia ao movemento continuo e constante. Velaí
o está, na cadencia do teu salouco salgado. Velaí, nese esquivo punto
entre vales, erixido tímido, poderoso, maxestoso nun pequeno outeiro de
estatística que dura un instante e libera o centro de toda creación. Velaí,
a 125 GeV. A partícula de Deus. O campo escalar da masa.
Demostramos.