2011-2015

consolalo, pero o rapaz mirouna e díxolle que o perdoase, que el mesmo
a destinara a morrer na Terra. Estivera a piques de empurrala cara ao
último asento libre da nave, pero non fora quen. Coaríase el tamén, de
non ser que un mínimo sobrepeso estragaría a nave e o que menos lle
apetecía nese momento era matar os de dentro, os que quedaban. Só
podía ir un máis.
–Nin sequera estou seguro de que a nave puidese salvarnos. Oxalá
que esta fose unha desas historias imaxinarias. O típico conto que se
complica tanto que o escritor só sabe rematalo cun neno espertando dun
soño.
–Prefiro morrer contigo que vivir nesa nave sen destino –interrompeu
Mara.
Houbo silencio. Dous sorrisos e un bico.
Char sacou do peto unha libreta pequena que sempre levaba consigo,
arrincou unha folla e escribiu nela unha nota pedindo que se alguén a lía
algunha vez, por favor, coidase do planeta.
–Pero se ninguén vai ler isto nunca –dixo Mara.
–Quen sabe...
G L
2015
111