2011-2015

O bosón G de Higgs
Ana Belén Rodríguez
gañadora da categoría Adulto
G L
2014
Supoñamos.
Supoñamos que seguimos os dous aquí. Supoñamos que as noites non
deixan de ser longas, que as quendas nas que os nosos ollos fitan a
pantalla deste ordenador deixan de contarse por ducias e que a cantina
do reactor é un restaurante francés.
Aproximémonos. Acheguémonos ao modelo pel con pel. Desfagámonos
nun espazo escalar, pasiño a pasiño, fuxindo da nada cara ao
novo mundo.
Supoñamos que somos miúdos, minúsculos, imperceptibles salvo polas
paredes magnéticas dun monstro intelixente que zarandea as nosas
cargas e escintila o noso interior. Supoñamos que caemos eternamente,
que imos á velocidade da luz, que tan rápido voamos que non atinamos
a escoitar os nosos beizos devecendo por pronunciar a palabra amor.
Supoñamos que non hai masa. Supoñémolo, supómolo. Asumímolo.
Desexámolo.
Para que precisamos a masa? Para que? Se nun momento fomos
pura enerxía, verbo da ciencia, máxima de toda máxima… para que
precisamos a masa? Supoñamos, porén, que somos libres, que somos
ánima, que somos pensamento que non sabe de fronteiras. Pensamento
que agarima coma o vento nas fazulas, que moumea o suave renxer de
teslas enreixadas guiando un fluxo prometedor a través de canles nun
espazo toroidal. Somos matemática, queremos que a matemática sexa
realidade. A nosa matemática, a que describe as leis do Universo coa
mesma precisión que as hipérboles invertidas, centradas en corenta e
cinco graos, nos cuadrantes terceiro e cuarto baixo o teu esterno.
Somos simetría. Dous ollos de azul Cherenkov á procura do teu ollar.
Dúas mans agardando especulares a que o teu van encha a súa imprenta
enerxética. Dous brazos ao teu redor, unha lingua batendo nos dentes,
117