Van deadline naar lifeline - Hogeschool Leiden

Inleiding
Nu is het moment
Nu is het moment voor het schrijven van mijn inaugurele rede ter aanvaarding van het lectoraat
Natuur & Ontwikkeling Kind. Ik ben ingelezen. Ik heb mijn hoofd ‘vrij’ gemaakt door een aantal weken
niet veel meer te doen dan turen over zee. Weer thuis, nog in vakantiekloffie naar de supermarkt,
ervaar ik de ruimte die de vakantietijd geeft. Vrolijk word ik gegroet in plaats van strak voorbij
gelopen. Een praatje wordt opgezocht in plaats van ‘zie je’. En ik voel zachtheid in plaats van ergernis
als ik even niet verder kan omdat een vrouw met haar kar de doorgang blokkeert besluiteloos over
zoveel soorten thee.
En nu is dan het moment. De komende 2 weken zijn vrijwel vrij gepland. Even doorbijten en het ligt
over een maand bij de drukker. Moet lukken.
Ik voel weerstand. Gelukkig kunnen we stempelen ‘het is vast faalangst’. Verklaringen liggen onder
handbereik, ‘de druk van de ‘deadline’ is te groot.’ Ik zou het kunnen laten toetsen en een faalangsttraining
volgen, zodat ik pas in het tijdsbeeld. Ik doe dit echter niet.
Een veelzeggend woord trouwens ‘deadline’, een dode lijn. Wie wilt zich daar op begeven? Wie kan
zich daar manifesteren? Wiens hart ligt daar?
En doen deze vragen er hier eigenlijk wel toe? Passen deze vragen bij een lectoraat gericht op
onderzoek naar de betekenis en het belang van natuur voor de ontwikkeling van kinderen? Of horen
deze vragen nog bij mijn vakantiestemming waarin je door de fysieke ruimte en innerlijke leegte
jezelf opeens terugvindt bij wezensvragen en hartenwensen?
Op het gevaar af een deel van jullie onderweg kwijt te raken, wil ik met het verhaal dat ik vandaag
vertel, aangeven dat deze vragen binnen dit lectoraat er zeer zeker toe doen. Sterker nog: het
lectoraat Natuur & Ontwikkeling Kind is er omdat in de samenleving voelbaar wordt dat deze vragen
van belang zijn.
9