Van deadline naar lifeline - Hogeschool Leiden

Het is een pedagogische veiligheid die uiteindelijk dient te resulteren in een
door het kind zelf ervaren en gerealiseerde veiligheid. Dit is nadrukkelijk een
andere invulling dan de veiligheid die voortkomt uit angst van ouders/opvoeders
dat er iets met hun kind gebeurt. En het heeft al helemaal niets van doen
met de aansprakelijkheidscultuur, want dan wordt de pedagogische verantwoordelijkheid
afgedekt in plaats van genomen. Een dergelijke houding ten
aanzien van veiligheid biedt een schijnzekerheid, omdat het kinderen in essentie
de mogelijkheid ontneemt te leren omgaan met spanningen, onzekerheid,
risico’s en onvoorspelbaarheid. Basale ervaringen die kinderen nodig hebben
om te leren over (on)veilig zijn, (on)veilig voelen en (on)veiligheid realiseren.
Beekman (1982) brengt de fundamenten veiligheid en exploratie samen als hij spreekt over het
realiseren van een pedagogische - en groeiruimte. ‘Een pedagogische ruimte kan ontstaan door de
liefdevolle, zorgende aanwezigheid van een volwassene’ (p.1). Maar hier blijft het niet bij, want
volwassenen geven niet alleen veiligheid en zekerheid, maar vullen ook ontbrekende durf aan.
Volwassenen creëren voor een kind een ruimte, waarin het kind zich veilig voelt en zich kan
ontwikkelen. Dit laatste noemt Beekman groeiruimte (p.6). 18
Van Beekman kunnen we leren dat niet alleen onveiligheid de ontwikkeling van kinderen remt, maar
ook het ontbreken van lef. Ouders en opvoeders dienen kinderen te steunen als het gaat om het tonen
van lef. Zij dienen kinderen uit te dagen wilskracht te tonen om het nieuwe aan te gaan en boven
zichzelf uit te stijgen. De sprong te wagen. De stap te zetten die je niet voor mogelijk had gedacht.
Dat is groeien. Dat is ontwikkelen en leren in hoofdletters.
35