Van deadline naar lifeline - Hogeschool Leiden

Want, als je om je heen kijkt, op straat, op school, op je werk en thuis, ervaar je in de omgang met
elkaar en met de dingen van de dag, dat we leven alsof we geen tijd meer hebben. Agenda’s zijn overvol,
roosters van scholen zitten potdicht. We spoeden ons door de dag van ‘deadline’ naar ‘deadline’.
En van jongsaf aan nemen we de kinderen mee. Leren lopen, leren spreken, leren lezen alles binnen de
‘deadline’; een gestelde norm voor kinderlijke ontwikkeling.
We leven in een tijd waarin dynamiek hoog in het vaandel staat. We hebben flexplekken. We multitasken.
We zijn hier en straks daar, en altijd bereikbaar. De ruimten waar we ons bevinden zijn
multifunctioneel. Boodschappen doen, koffie drinken en tekenfilms kijken in de supermarkt.
Ontspannen en werken in het restaurant. En school is ook een naschoolse opvang, heeft ’s avonds
een buurthuisfunctie, er worden danslessen gegeven. Alles uiterst efficiënt, maar tegen welke prijs?
De consequenties van dit jagen door tijd en ruimte worden steeds meer voelbaar. We zijn moe. We
hebben last van stress. We raken opgebrand. We leven met verrassend veel aan ons hoofd. We zijn
al ‘vol’ voordat de dag begint; ook kinderen. Hoe dan je te openen voor leren en ontwikkelen, voor
willen, kunnen en creëren?
We zien mensen afhaken. Inmiddels heeft ruim één op de acht werknemers ‘burn out’ klachten
(CBS 2012). En steeds meer kinderen willen en/of kunnen niet langer mee in de voor hun uitgezette
ontwikkelingslijnen. Het is op deze dode punten waar mensen niet meer weten hoe nu verder, dat de
verbinding met natuur opnieuw wordt gemaakt. Ervaringen in en met natuur, zoals op zorgboerderijen,
in tuintherapie en tijdens natuurcoachingstrajecten, om te herstellen, te hervinden en een nieuwe
stap te maken.
Vanuit dit zorgperspectief is de aandacht voor de betekenis en het belang van natuur voor de gezondheid,
het welzijn en welbevinden van mensen en in het bijzonder voor de ontwikkeling van kinderen,
de samenleving ingestroomd. Het is nog een stroom die ingaat tegen wat we gewoon vinden en
verwachten. Tijd om in en met natuur te zijn, bewaren we immers voor de niches van ons programma;
de zondagmiddag, de vakantie, een schooluitje. Het is een ‘surplus’, en dan nog één van de vele
mogelijkheden. Terwijl we ondertussen weten dat mensen die in een groene woonomgeving wonen
zich niet alleen gezonder voelen, maar ook gezonder zijn (Maas 2009; De Vries et al. 2003). We leven
er graag. We functioneren er beter. Het verbetert onze levenskwaliteit. Het is zichtbaar. Niet alleen
op grond van onderzoek, maar ook in de huizenprijzen.
11