augsburgse confessie door luther en melanchton. - Geschriften van ...

11
3. Dat God in het brood wat de priester op het altaar uitdeelt, niet besloten is; en dat
ook het brood van nature en wezen niet verandert.
4. Dat de waterdoop geen zaligheid aanbrengt.
Hem werd bevolen deze artikelen te herroepen; doch hij wilde de waarheid in geen
dele verloochenen.
Ook de stadsonderwijzer kwam tot hem en vroeg hem: "George, ben jeook bevreesd
voor de martelingen, die je zult moeten ondergaan? Indien men u losliet, zou je niet
tot je vrouw en lieve kinderen willen gaan?"
Hij antwoordde: "Waar zou ik liever willen heengaan dan daar?"
De onderwijzer zei: “Herroep dan, wat gij beleden hebt, en gij zult losgelaten
worden."
George hernam: Ik heb mijn vrouw en kindertjes zo lief, dat ik er al de inkomsten van
het gehele land van de hertog van Beieren niet voor in de plaats wil nemen; nochtans
wil ik die allen graag verlaten om mijn Heere."
Toen hij naar de gerichtsplaats geleid werd, sprak de onderwijzer hem andermaal aan
en zei: "Lieve George, geloof aan het sacrament van het altaar en belijd, dat het geen
bloot teken is."
Hij antwoordde. “Ik weet zeker, dat het sacrament een teken is van het lichaam van
Jezus Christus, Die voor ons aan het kruis overgeleverd is. Deze Christus wil ik voor
de gehele wereld belijden. Hij is mijn Zaligmaker, en in Hem geloof ik."
Eindelijk vroeg de onderwijzer nogmaals, of hij in Hem geloofde en op Hem zijn
vertrouwen stelde, Die hij zo onbevreesd met de mond beleed.
George antwoordde daarop: "Het zou mij moeilijk en zwaar zijn de dood tegen te
gaan, wanneer ik dit niet zo vast geloofde, als ik het met de mond belijd. Bovendien
weet ik zeer goed, dat de toestand der christenen meebrengt, dat, waar ik Christus
aanhang, ik vervolging zal moeten lijden."
Er kwam ook een priester tot hem, die hem vroeg, of hij het ook goed vond, dat men
in zijn dood voor hem zou bidden en hij missen voor hem doen zou.
“Ik verlang alleen van u," zei hij, "dat gij voor mij bidt, zo langer leven in mijn
lichaam is, opdat God mij geduld schenkt, teneinde ik met allen ootmoed in het
christelijk geloof de pijnigingen mag ondergaan; maar, als mijn ziet van het lichaam
gescheiden is, heb ik geen gebeden meer nodig."
Toen hij op een ladder gebonden was, richtte hij zeer treffende christelijke
vermaningen tot het volk. Daarna bezochten hem christelijke broeders, die hem baden,
dat, wanneer hij in het vuur lag, hij dan enig teken van zijn geloof tonen zou. Hij
antwoordde: "dit zal u een teken zijn: zo lang ik mijn mond zal kunnen openen, zal ik
niet nalaten de naam van Jezus te belijden."
Hij was zo standvastig, dat zijn aangezicht niet veranderde en altijd even blijde en
vrolijk ging hij naar de brandstapel.
Terwijl de beide scherprechters hem met de ladder oprichtten, sprak hij al lachende
een christenbroeder aan, nam afscheid van hem, en vroeg hem vergeving voor hetgeen
hij aan hem misdaan had, totdat hij op de brandstapel geworpen werd, waar hij
herhaalde malen Jezus Christus aanriep.
Toen de beul hem omkeerde, verhief hij zijn stem nog en riep: "Jezus, Jezus," en gaf
aldus zijn geest aan God over, in het jaar van onze enige Zaligmaker Jezus Christus
1527.