augsburgse confessie door luther en melanchton. - Geschriften van ...

79
noodzakelijkerwijs Luthers fundamentele prediking over de Evangelische genade
voortgekomen. Hierbij wijst Melanchthon er op, dat Luther wel degelijk voorgangers
heeft gehad en dat er nog erger dingen, van praktische zowel als van dogmatische
aard, gevolgd zouden zijn indien Luther er niet tegen ingegaan was. Hiermede breekt
dit fragment af.
De definitieve opdracht of voorrede, (zie de tekst onder) is een door en door ambtelijk
en zelfs een politiek stuk. Men zal zich door de kanselarij-zinnen heen moeten lezen
en dan ontdekt men, dat het motief van de eenheid, of de hereniging, als men dit
woord niet al te modern interpreteert, van de strijdende groepen er in op de voorgrond
staat. De opsteller blijkt deze mogelijk te achten, maar langs de weg van het steeds in
overweging zijnde, vrije concilie. Daarvan wordt nog alles verwacht. Het pleidooi
voor het luisteren naar de bezwaren, die de keizer vanaf de Rijksdag te Worms in de
bekende gravamina van de Duitse natie, politiek zowel als kerkelijk, ten zeerste op het
hart gebonden waren, zou echter, ook ondanks dit zo objectief en ambtelijk
aandringen, onverhoord blijven. De hoofdindruk, die deze praefatie bij de aanbieding
van de Geloofsbelijdenis van Augsburg, zoals haar historische naam geworden is,
maakt, is dat er nog niets onherstelbaars is geschied in de ogen der Protestanten.
Bron: kenntnisschriften der Evangelisch-Lutherischen Kirche im Gedenk jahr der
Augsburgischen Konfession, 1930, Güttingen.