augsburgse confessie door luther en melanchton. - Geschriften van ...

14
niet dwalen. Dat Woord zullen wij belijden zo lang onze mond open is en wij
kunnen spreken."
De andere dag, omtrent 9 uur kwam de opperbestuurder, en leidde Petrus en Adolf uit
de gevangenis, terwijl de beul beiden aan elkaar bond. Toen loofden zij God de Heere,
en spraken: "Lof, eer en dank zij U, almachtige Vader, dat Gij deze dag hebt laten
aanbreken, waarnaar wij zo lang verlangd hebben. O Heere, zie toch neer, want het is
tijd."
Daarna werden zij naar het gerecht geleid, om het vonnis te horen, en zo verder naar
de galg, waar zij heerlijke vermaningen richtten tot het volk, elkaar vertroostten, en de
Heere dankten en prezen. Toen zij buiten op het veld kwamen, beleed Adolf, dat zijn
hart en gemoed zo vrolijk was, en hij niet geloofde, dat er grotere vreugde op aarde
gesmaakt kon worden.
Daar vroeg een monnik hem, of men ook zielsmissen voor hen lezen zou, in dat geval
wilden zij het geld daartoe hij het volk inzamelen, zoals gewoonlijk plaats had. Adolf
antwoordde: "Geenszins; ik vraag naar uw gewoonte niet, of meent gij, dat onze zielen
in de zak der priesters moeten varen?”
Vervolgens begon Petrus in het kort zijn geloof aan het volk mee te delen, hoewel de
opperbestuurder hem herhaalde malen in de rede viel, en maakte het volk de artikelen
duidelijk, waarom zij moesten sterven. Toen de opperbestuurder dat hoorde, zei hij tot
de scherprechter: “Hang de boef op!"
Petrus zei tot de opperbestuurder: “Heer opperbestuurder, gij begint het bloed der
christenen te vergieten; zie voor uzelf toe, wat gij doet, opdat gij het voor God kunt
verantwoorden. Pilatus wist niet, wat hij deed; maar gij weet wel, wat u doet, en
waarom gij het doet. Ga nu heen en zeg, dat gij aan het bloedvergieten onschuldig
bent. Er staat geschreven: "Gij Rechters, oordeelt, wat recht is."
Vervolgens trad de scherprechter op Petrus toe, en trok hem de klederen, tot op het
hemd, uit, en bond hem de handen op wrede wijze over elkaar.
Toen kwam Adolf tot hem, en zei: "Broeder, wees sterk in de Heere en vertrouw op
Hem; want heden zullen wij met Christus onze broeder in eeuwigheid leven. Wees
standvastig in het geloof, en vrees het vuur niet. Ik zal ook op de Heere vertrouwen en
Zijn Woord zal mijn zegel zijn."
Petrus antwoordde: "Ik wil sterven als een christenmens."
Toen nam de beul hem, en leidde hem in de hut, die van hout en stro was
samengesteld, zette hem aan de paal, wierp een keten om de hals, zodat hij niet meer
spreken kan, en met zijn voeten begon te spartelen, en hij blies daarop de laatste adem
uit.
Toen Adolf zich ontkleed had, ging hij zelf vrijwillig naar de hut, sloeg zijn ogen naar
de hemel en dankte de Heere. Als hij in de hut kwam, en zag, dat Petrus de geest
gegeven had, sprak hij bij zijn lijk: "Broeder, hebt gij de geest gegeven, dan is de
Heere genadig geweest; ik wil u spoedig volgen." Toen hij zich aan de paal geplaatst
had, bond de scherprechter hem, hing hem een zak buskruit aan de hals, en stak het
vuur aan. Adolf verlangde, dat men hem intussen de belijdenis des christelijken
geloofs zou voorlezen, wat een monnik dan ook deed. Toen dit geëindigd was, zei
Adolf: Dit geloof ik, en hij dit geloof wil ik leven en sterven."
Terwijl intussen het vuur begon te branden en al feller werd, riep Adolf met luide
stem: "O Heere, in Uw handen beveel ik mijn geest." Daarna ontplofte het buskruit en
verstikte hem, zodat hij niet meer spreken kon, en gaf de geest. Aldus werden hun
lichamen samen verbrand op 28 september in het jaar 1529.