augsburgse confessie door luther en melanchton. - Geschriften van ...

7
Maar de vrome Matthias riep God de Heere aan, zong psalmen, en bad voor zijn
vijanden en spotters, dat God hun dit mocht vergeven. Toen zij in het bos kwamen, zei
de overste tot hem: "Pfaff, du must dein Leben lassen."
De pastoor antwoordde: "De wil des Heeren geschiede!" Toen hij gebeden had, wierp
de overste hem een strop om de hals, en hing hem aan een boom.
Aldus eindigde de godzalige Matthias zijn leven in het jaar onzes Heeren 1525.
Maar, aangezien het bloed der heiligen, dat hier op aarde vergoten wordt, wraak roept
tot God in de hemel, liet God de Heere ook de dood van Zijn dienaren hier op aarde
niet ongestraft, maar toonde Zijn gramschap geweldig. Want vele vrome mensen, die
toen leefden, hebben getuigd, dat geen enkele, die tot de dood van de goede pastoor
hebben medegewerkt, of door raad en daad daaraan hebben deelgenomen, een
natuurlijke dood gestorven is. "Zonderling is het," zeggen zij, "dat de overste door de
luizen verteerd is."
Heren, wacht u dan voor het vergieten van het rechtvaardig bloed.
Johann Heuchlin
Johann Heuchlin, van Lindau, werd door de raad van Üeberlingen, met drie andere
priesters, die wegens de boerenoorlog berucht waren, naar de bisschop van Konstanz
te Merseburg gezonden om door hem ondervraagd te worden. De drie priesters
kwamen met een lichte straf vrij, maar Johann werd, omdat hij de zuivere leer van het
Evangelie het volk voorhield, vastgebonden en in zware en pijnlijke gevangenschap
gebracht, en daar, onder zware martelingen, omtrent de volgende artikelen
ondervraagd. Hij werd namelijk beschuldigd:
1. dat hij geloofde. dat de goede werken geen zaligheid verdienen;
2. dat hij geloofde, dat Christus eenmaal geofferd is aan het kruis. Hij nu voortaan
niet meer wordt opgeofferd en dat daarom de mis geen offerande is voor levenden
en doden;
3. dat hij het er voor hield en geloofde, dat menden leken het Avondmaal onder beide
gestalten, van brood en wijn, behoorde uit te reiken;
4. dat hij geloofde, dat de priesters echtelijke vrouwen mochten trouwen;
5. dat hij het ervoor hield, dat er geen vagevuur was en dat er niet meer dan twee
wegen zijn: de een tot de zaligheid, de andere tot de verdoemenis.
Toen hij omtrent dit laatste artikel ondervraagd werd, zei hij: "Wanneer de Heilige
Schrift van geen vagevuur spreekt, wat zal ik er dan van zeggen? Ach God, ik heb
vagevuren genoeg in deze grote pijn en smart, die ik in deze zware gevangenschap
geleden heb. Wanneer dit al geen vagevuren genoeg zijn, is het Gode geklaagd."
Terwijl hij dit zei, weende hij bitter.
Onder zijn klagen en wenen lachte de vicaris van de bisschop. Toen de arme man dit
zag, zei hij: "Och, lieve heer, waarom lacht u mij uit? Ik ben toch een verlaten,
ellendig mens, die niet waardig ben, dat er, om mij gelachen wordt. Belach uzelf, God
wil het u vergeven, want gij weet niet, wat gij doet." Over die woorden werd de
vicarius zeer rood van schaamte.
Men vroeg hem, of hij deze artikelen voor de zijn erkende, en, toen hij dit deed, werd
hem verder gevraagd, of hij die wilde herroepen.
Daarop gaf hij ten antwoord, dat hij die niet kon herroepen, omdat zij met de Heilige
Schrift overeenkwamen.