als PDF downloaden - Emis - Vito

SOCIO-ECONOMISCHE EN MILIEU-JURIDISCHE SITUERING VAN DE SECTOR
arbeidsinkomen per volwaardige arbeidskracht was in de eerste helft van 1998 nog positief maar
nadien gingen de varkenshouders in het rood zodat op jaarbasis amper een inkomen overbleef.
In 2000 herstelde het inkomen zich tot € 58 544 per volwaardige arbeidskracht. Niettemin,
daalde in 2001 het gemiddelde arbeidsinkomen met 14% ten opzichte van 2000. Zowel de prijzen
van de biggen als van de mestvarkens stegen in het begin van het boekjaar 2001. Vervolgens
daalden de biggenprijzen continu tot het einde van het boekjaar. In de gespecialiseerde varkenshouderij
nam het aantal fokzeugen af met 7,7% ten opzichte van 2000 en het aantal mestvarkens
met 6,5%. Alhoewel in 2001 het gemiddeld inkomen per volwaardige arbeidskracht daalde tot
€ 50 135, was het nog steeds twee keer het arbeidsinkomen van een gemiddeld landbouwbedrijf.
Omdat de levenscyclus van een vleesvarken amper langer duurt dan zes maanden en zeugen erg
productief zijn (twee worpen per jaar), kan de varkensstapel op korte tijd snel aangroeien. Dit
geeft aanleiding tot uitgesproken prijsschommelingen en overeenkomstige reactie van de varkenshouders.
Zoals reeds eerder vermeld, zijn deze cyclische schommelingen moeilijk in de
hand te houden (b.v. varkenspest, milieuwetgeving) en moeten de varkenshouders afrekenen
met jaarlijkse schommelingen van het arbeidsinkomen per volwaardige arbeidskracht. Laatstgenoemde
schommelingen zijn nog meer uitgesproken dan de prijsschommelingen door het
grote aandeel directe en vaste kosten in de totale prijs van een varken. Jonge varkenshouders
met zware aflossingen gaan dan ook vaak over tot contractteelt om zich te redden. In vergelijking
met vleesvee, melk en granen vergt de varkenssector weinig subsidiëring.
Pluimveehouderij (Wytynck W., 2005)
Uitgaande van de boekhoudingen van de Boerenbond en de onderzoeksgegevens van het Proefbedrijf
voor de veehouderij kunnen enkele richtinggevende bruto-saldi gegeven worden voor de
pluimveehouderij in Vlaanderen.
– Leghennen (eieren en soepkippen): € -3,83 per aanwezige hen per jaar.
– Braadkippen: € 0,3 per braadkippenplaats of € 0,046 per braadkip.
d. Evolutie bruto standaardsaldo (Claeys D., 2004)
Het bruto standaardsaldo is de waarde van het bruto saldo die overeenstemt met de gemiddelde
situatie in een bepaalde regio en voor elk van de landbouwproducties. Het bruto saldo van een
landbouwproductie is gelijk aan de omzet, verminderd met de specifieke kosten. Voor de dierlijke
producties omvatten de specifieke kosten bijvoorbeeld de kosten voor de vervanging van
de dieren, veevoederkosten, kosten ziektebestrijding, kosten productiecontrole, verzekeringskosten.
De specifieke kosten worden bepaald op basis van prijzen franco bedrijf, exclusief BTW
en subsidies.
Volgende tabel (Tabel 15, p. 42) geeft voor de boekjaren 1996-2002 een overzicht van de bruto
standaardsaldi (nominale prijzen) voor de veeteeltsector in Vlaanderen. Deze gegevens zijn
gebaseerd op de landbouwboekhoudingen die worden bijgehouden door de Afdeling ‘Boekhoudkundige
en Financiële Analyses’ van het Centrum voor Landbouweconomie. Hierbij wordt
uitgegaan van de producties die voorkomen op de lijst met rubrieken die voorzien zijn in de
communautaire enquêtes betreffende de structuur van de landbouwbedrijven. De bruto standaardsaldi
voor dierlijke producties worden uitgedrukt per dier en worden berekend voor een
productieperiode van 12 maanden. De premies die toegekend worden aan de producenten van
rund- en schapenvlees zijn inbegrepen in de bruto productie van de betreffende diercategorie.
Over de periode 1996-2002 heeft de diercategorie melkkoeien het hoogste bruto standaardsaldo
en de diercategorie vleeskippen het laagste bruto standaardsaldo.
Vlaams BBT-Kenniscentrum 41