Woonzorgcentrum - Vlaamse Ouderenraad

komen eten of aan een of andere activiteit meedoen. Zo worden de ontmoetingen van de ouderen
gevarieerder en blijven ze niet uitsluitend beperkt tot de verzorging.
De deuren van het woonzorgcentrum staan altijd open, geen gesloten afdelingen en geen toegangscodes,
zelfs voor de meest gedesoriënteerde bewoners. Iedereen moet solidair waakzaam zijn!
De verzorging kan overal gebeuren, in het woonzorgcentrum maar ook in de vroegere woning, in het
appartement, in de kleine leefeenheid die bij het woonzorgcentrum hoort, … De zorg verlaat het
woonzorgcentrum en wordt flexibel.
Het woonzorgcentrum werkt nauw samen met de lokale verenigingen, het oCMW, de kerkfabriek, om alle
beschikbare leefplaatsen te gebruiken en zich in de levensruimte van de gemeenschap te integreren.
Het vrijwilligerschap wordt aangemoedigd en omkaderd.
Alle geïnterviewde deelnemers onderstrepen dat bijzondere aandacht moet uitgaan naar de bewoners
met mobiliteitsproblemen. Ze hangen immers van anderen af om uit het woonzorgcentrum te komen, en
dat geeft hen vaak het gevoel opgesloten te zitten.
7. een multi-generationele woonomgeving
Deel 1 - Beschrijving van de overeenkomsten tussen de vier doelgroepen
over dit thema zijn heel wat controverses gerezen, niet zozeer tussen de groepen maar veeleer binnen
de groepen zelf.
Uit die discussies zijn drie belangrijke punten naar voor gekomen:
• Bij de intergenerationele dimensie moeten alle andere generaties worden betrokken. De verlenging
van de levensduur en de toename van het aantal ouderen hebben de waaier van generaties die
een speciale plaats zou moeten krijgen, breder gemaakt. Er zijn de volwassenen, de adolescenten,
de bruggepensioneerden, de jonge kinderen, de baby’s. In het algemeen onderstreept iedereen
het belang van de kennisoverdracht en de verbinding (het idee van de boom van de wijsheid dat
in punt 4 is uitgewerkt) en het bevorderen van het gevoel nuttig te zijn.
• Het is echter essentieel dat ieder kan kiezen om al dan niet in contact te komen met andere
generaties, en vooral de jongste. Deze gezamenlijke momenten mogen niet verplicht zijn maar
moeten à la carte beschikbaar zijn, zonder dwang en op de lange termijn. Sommige momenten
worden als dusdanig georganiseerd, andere zijn eenmalig en vinden toevallig plaats, na
ontmoetingen in de gangen, liften of andere gemeenschappelijke ruimten. Er slaan vonken over en
er worden nieuwe banden gesmeed, buiten elke controle van het personeel.
“Omdat ik nooit getrouwd ben geweest en geen kinderen heb gehad, heb ik veel aan de aanwezigheid
van jongeren en ook minder jongeren, ze zijn als een tweede familie voor mij. Ik denk ook dat wij
oudjes deze jonge mensen en deze kwetsbare kinderen nog heel wat bij kunnen brengen
(richtpunten, een luisterend oor, het delen van kennis…).”
“Ik hou niet van feesten als er te veel kleine kinderen aanwezig zijn, ze maken te veel lawaai en
dat is te vermoeiend op mijn leeftijd.”
• Tot slot moeten de intergenerationele betrekkingen worden opgebouwd in een klimaat van
uitwisseling tussen de groepen. ouderen zijn geen mensen die door anderen moeten worden
‘geholpen of vermaakt’, wat slecht is voor hun gevoel van eigenwaarde.
Als deze uitgangspunten worden gerespecteerd, dan kunnen de banden tussen generaties op verschillende
Koning Boudewijnstichting
Het Woonzorgcentrum in de 21 Ste eeuW: een gezeLLige Woonomgeving, zorg incL. 57