Woonzorgcentrum - Vlaamse Ouderenraad

3. de directieleden
De directieleden (administratief en financieel directeur, hoofdverpleegkundige, geneesheer-coördinator,
andere personeelsleden die de functie van directeur uitoefenen, enz.) leggen vooral nadruk op de normen
die hun dagelijkse werk belemmeren.
Ze geven aan hoe moeilijk het is zich het woonzorgcentrum van de toekomst voor te stellen in de context
van de excessieve normen, de verplichting de structuren uit te breiden, de bewoners te classificeren op
basis van hun gebreken, ze in categorieën onder te brengen zoals koopwaar, en om financiële hulp te
bedelen.
Momenteel gaat de grootste financiële steun naar de meest afhankelijke personen (op basis van de zgn.
Katz-schaal). Als gevolg hiervan worden die personen bevoordeeld, ten koste van diegenen wier vermogens
zouden kunnen worden gestimuleerd en behouden door een intensievere verzorgende begeleiding of door
de aanwezigheid van meer gediversifieerd niet-verzorgend personeel.
Ze zijn de gevangenen van administratieve dossiers, van het personeelsbeleid en van budgettaire
beperkingen, en daardoor missen ze menselijke contacten met hun personeel of collega’s. Ze willen meer
en betere momenten van samenzijn en gesprek.
4. de externe experts
Hoofdstuk 3 - leven in een woonzorgcentrum: bevindingen van bewoners, personeel, directie, externe experts
Dit zijn de punten die uitsluitend of specifiek vermeld zijn door de groep van externe experts.
Iets aan de gemeenschap kunnen bieden, een evenwicht vinden tussen geven en nemen, de onderlinge
hulp tussen de bewoners bevorderen, iedereen die zijn steentje tot het bouwwerk bijdraagt, dat geeft een
goed gevoel.
We moeten nadenken over de doelgroepen van het woonzorgcentrum (de oudsten? de zwaksten?) en over
de rol en de missie van een woonzorgcentrum, ’een ruimte voor private en collectieve huisvesting die het
privéleven binnen een collectief evenwicht moet verzekeren.’
Er is de suggestie samen het institutionele project te ontwikkelen en op te stellen, het levensproject dat
is ontworpen als een ’handvest voor leven en werk dat door iedereen samen wordt opgesteld en
ondertekend en dat de rechten en plichten van eenieder vastlegt volgens de mogelijkheden en functies.’
We moeten vermijden personen met te uiteenlopende behoeften onder één dak samen te brengen: “Voor
sommigen is dit een echte vorm van geweld opgelegd door de manier van maatschappelijk functioneren.
Wie is zomaar bereid dagen, maanden, jaren samen door te brengen met mensen die aan dementie lijden?
Voor de zogenoemde cognitieve personen is dit bijzonder zwaar.”
Tenslotte moeten we uitkijken naar alternatieven, dorpen, woongemeenschappen van het begijnhoftype,
kangoeroewoningen of meegroeiwoningen, om te ontsnappen aan het o zo Belgische concept van het
’huis voor het hele leven’.
Koning Boudewijnstichting
Het Woonzorgcentrum in de 21 Ste eeuW: een gezeLLige Woonomgeving, zorg incL.
64