Reader - Studium Generale

Oceaan moest verbinden. De werken daaraan werd gestart in 1881.
In 1877 zag Giovanni Schiaparelli "canali" op Mars. Hij tekende een Marskaart waarop talrijke rechte
lijnen te zien waren. Nadien namen ook andere waarnemers deze Marskanalen waar, zoals Flammarion
in Frankrijk, Terby in België (Ukkel) en vooral Percival Lowell in Arizona (toen nog geen staat van de US).
Lowell had bij Flagstaff in Arizona een sterrenwacht gebouwd, hoofdzakelijk bestemd voor de
waarneming van Mars. Hij onderscheidde honderden kanalen.
Marskaart van Schiaparelli, gebaseerd op de waarnemingen van 1877 tot 1882
Samen met andere aanwijzingen voor het voorkomen leven op Mars (kleurveranderingen op het
oppervlak met de seizoenen, afwatering van de poolkappen, en de algemene gelijkenissen met de aarde)
werden deze kanalen opgevat als tekenen voor de aanwezigheid van intelligent leven op de buurplaneet.
Lowell meende erin het netwerk te zien dat de Marsbewoners gegraven hebben voor transport en
irrigatie. In de boeken die Lowell hierover schreef (Mars, 1895; Mars and its Canals, 1906; Mars as the
Abode of Life, 1908) sloeg de verbeelding helemaal op hol. Uit tal van topografische details meende
Lowell de levenwijze en maatschappelijke organisatie van de Marsbewoners te kunnen afleiden. Centrale
gedachte daarbij was dat de Martianen wegens de schaarste van water zuinig met de
levensnoodzakelijke vloeistof moesten omspringen.
Van H.G. Wells, één van de pioniers van het science-fiction-genre, verscheen in 1898 het boek The War
of the Worlds. Het verhaal gaat over een invasie van de aarde door de Marsbewoners op zoek naar
water. De monsterachtige Martianen maken veel slachtoffers op aarde met hun superieure wapens,
waaronder dodelijke stralen, maar worden uiteindelijk verslagen door de aardse bacteriën.
Alles wat in het hoofd speelde van de Europeaan van het einde van de 19e eeuw vindt men in deze
Mars-mythologie terug: kanalen, dodelijke stralen, buitenaards leven, en een wereldoorlog.
2.4.2. Geologie
Kennis van de stratigrafie en landschapsvormen bracht aan het licht dat de aarde niet de bijbelse leeftijd
van slechts enkele duizenden jaren kan hebben, maar vele miljoenen jaren oud moet zijn. Tegen het
begin van de 20e eeuw werd de leeftijd van de aarde op zo'n 2 miljard jaar geschat.
In de loop van de 19e eeuw werden de geologische tijdvakken steeds nauwkeuriger bepaald en
onderverdeeld, en realiseerde men zich dat men de relatieve leeftijd van fossielen en de gesteenten zelf
Bodifee, Hoe wankel is de wereld? 2013 16